I ja też w końcu się wyjęczę...
Jestem samotny, nie mam nikogo, kogo mógłbym nazwać przyjacielem. Prawdopodobnie nie zdam w tym roku, ludzie się ode mnie odwracają, jestem na lekach, nie pomagają... Najchętniej przeleżałbym cały dzień w łóżku, nie mam siły do niczego. Dręczą mnie myśli samobójcze. Cierpię na bezsenność. Zawiodłem dziesiątki osób swoją postawą, prze zemnie kilka osób ma problemy... Odwróciłem się od wiary, jeśli w ogóle kiedyś wierzyłem... Nie mam w życiu celu, nie mam żadnego marzenia i nie potrafię go wykrzesać. Jestem tylko pustą skorupą, wypełnioną zniechęceniem do samego siebie i życia. Nie mam przyjaciół. Wydaje mi się, że przeżyłem już wszystko, co było warte przeżycia. Nie widzę dla siebie przyszłości. Całe moje życie to farsa. Błazenada. Jestem bezwartościowy, i prze zemnie cierpią ludzie. Im bardziej zdaję sobie z tego sprawę, tym bardziej odechciewa mi się żyć. Napisałem tego posta, ale nie liczę na jakąś szczególną zmianę, bo nadzieja umarła we mnie dawno temu. Po prostu musiałem się wyżalić.
[/b]
