cześć. jestem nowa zarówno na forum jak i w sytuacji osoby, która widzi problem w swoim zdrowiu. widzę, że różnię się od rówieśników, od rodziny. nie potrafię stworzyć związku. mam napady lęku, a każdego wieczora zasypiając mam nadzieję, że się nie obudzę. nie radzę już sobie sama z sobą. to trwa odkąd pamiętam. mam 22 lata, skończyłam jedne studia, zaczęłam drugie - w Białymstoku właśnie. od lat żyję w bezsensie, szukam miejsca dla siebie, przeprowadzam się, zmieniam studia, zmieniam pracę, zmieniam znajomych. nauczyłam się z tym żyć, ale ostatnio nasilaja mi się myśli samobójcze i już nie wiem. czy szukać pomocy czy pomocy nie szukać i trwać w tym do końca życia. moja mama ma depresję i nerwicę (od niej astmę), moja babcia ma całe życie depresję (nie leczoną, bo kiedyś nie było takiej świadomości, a dzisiaj...dzisiaj ona sama nie widzi potrzeby leczenia. czeka na śmierć, która jest już prawie na wyciągnięcie ręki, a ona właśnie tego tylko pragnie). nie wiem czy to genetyczne, nie wiem czy ma to związek. czy po rpostu jestem bardziej świadoma od ludzi wokół mnie i stąd nie dostrzeganie sensu wstawania rano. nie chcę leków, nie wiem czego chcę i czy czegokolwiek chcę.
do rzeczy. czy warto iść porozmawiać ze specjalistą? czy powie mi coś nowego rzeczywiście? coś czego nie wiem? zrobiłam semestr psychologii i trochę orientuję się w sposobie prowadzenia terapii. boję się, że jestem zbyt przemądrzała. że nie dopuszczę krytyki ani pouczania. znalazłam forum więc pytam. czy warto?
