Niby prawda że nigdy nie jest za późno.... ale kiedy to minie, to uczucie że jest się do niczego. Też z życia nic nie mam jedynie swój pokój gdzie na szczęście mało kto zagląda.
Ciągłe pytania rodziców jak się dziś czuję mnie dobijają przecież nie powiem im że na tym świecie nic dobrego mnie już nie czeka, bo martwiliby się jeszcze bardziej. Obawiam się tylko że przez to jaka jestem mój chłopak w końcu odejdzie do innej bo jak długo może znosić to wszystko. Tak bardzo bym chciała wykrzyczeć że jestem szczęśliwa ale nic w życiu nie sprawia bym taka była.
Pierwsza psycholog mówiła bym sobie codziennie powtarzała "jestem wyjątkowa", kur... każdy jest kimś wyjątkowym bo np ma inny wzrost czy włosy, ale co z tego nie czyni mnie to szczęśliwą to nie pomaga nawet wręcz przeciwnie.
Kiedy wreszcie zacznę się z czegoś tak naprawdę cieszyć, a nie tylko udawać by w pracy nie pytali "co Ci jest?". Odpowiesz "nic" to i tak dalej będą drążyć, nic tylko przykleić sztuczny uśmiech...
Nawet leki nie pomagają na tyle by wszystko wróciło do normy.
