Mam 18 lat 168cm wyrostu i waze ok 68/69kg.Momi rodzice są po rozwodzie ok.9 lat i miszkam z tatą i mlodszym bratem(nie ważyłam się dawno bo nie lubię a poza tym moja waga skaczę od 6 klasy podstawówki mam na myśli czas od kiedy mam problem z jedzeniem i odchudzaniem itp.) od 5 lat myślę tylko o jedzeniu mam na tym punkcie obsesje,notorycznie rytualnie się mega przejadam.. jem wszystko,nejlepiej niezdowo,słodko i dużo-tak żeby nikt nie widział.Lepiej czuję sie jak jem sama,żeby nikt nie widział ile tego pochlaniam(pod względem jakościowym i ilościowym).Robię pokryjomu zakupy i jem wszystko w samotności.Jak tata wychodzi z domu to lece odrazu do lodówki,bo przed nim wsstydze się takiego jedzenia.Jak mam dzień żarcia(co 2,3 dni) to ubieram się luzno,żeby nikt nie widział mojego brzucha bo po calodniowym obrzeraniu jest ogromny kiedyś pęknie w szwach. .Nie wymiotuje tego tylko czekam aż to wszystko się przetrawi,a to wiąże się z bólem brzucha,gazami-sztrasznymi(to krępujące),zmianami nastroju to najgorsze!Jedzenie jest dla mnie przyjemnością,że tak powiem żyje po to żeby jeść,mogła bym jeśc cały czas i nie wychodzić z domu.Gdybym nie mogla jeść straciłabym sens życia chciałabym umżeć.Nic nie jest dla mnie tak ważne-w obecnej chwili nawet rodzina-to straszne,że tak piszę ale jestem w strassznie złym stanie.Wstaje i myśle o jedzeniu.Do tego dochodzi jeszcze środowisko gdzie dziewczyny są szczupłe,zawsze chciałam mieć ładną sylwetkę,a nie maskować brzuch i grube nogi.Chcę dodać,że jestem dość uzdolniona pod względem śpiewu i aktorstwa, alejestem pod tym względem nie spelniona bo jedzenie wygrywa.Nie mogę nad tym wszystkim zapanować,z rana wstaje i myśle o żarciu,w szkole żarcie.Nie mogę znależć sobie chłopaka bo moj wstydliwy problem wygrywa.Przepraszam za moją chaotyczna pisownię i mocno proszę o pomoc
[Dodane po edycji:]
Jeśli zainteresuje kogoś rozmowa ze mną to podaje swoje gg 28080972.Pogadajmy pomóżmy sobie nawzajem ^^
Może i za dużo napisałam w pierwszym poście ,ale musialam to z siebie wyrzucić.
