Villa

na razie staram sie skupic na kazdym kolejnym dniu, nie wybiegam za bardzo w przyszlośc bo to wywołuje straszny lęk, zmuszam sie rano do wstania z łóżka , umycia się , jakiegoś makijażu i zjedzenia śniadania, strasznie opornie mi to wszystko idzie, ale jeszcze sie zmuszam.... najgorszy jest moment po obudzeniu, ciężko otworzyć oczy, wmawiam sobie że nadal śpie bo nie chce wychodzić z łóżka, nie chce funkcjonować... wszystko jest takie obce,ciągle mam jakiś uciskaw klatce piersiowej i wrażenie , że jestem tam gdzie nie powinnam być...

właśnie z tą mobilizacją najgorzej

czuje się tak jakby moje życie gdzieś uciekło albo działo się obok, nic mnie już nie cieszy, nie umiem sie uśmiechać... kiedyś byłam pełną energii osobą teraz musze się zmuszać do wszystkiego, do snu do wstania do jedzenia do rozmowy nie lubie wieczorów bo po nich zapada noc i przychodzi kolejny dzień którego sie boje... nie lubie poranków bo trzeba wstać z łóżka i żyć, a ja bym najchętniej uciekła.... a do tego ten lęk,ciągly lęk który nie ustepuje ten straszny ucisk w klatce piersiowej.... najmniejsza rzecz jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi ciągle chce mi sie płakać i jak tu funkcjonować?

swojego czas pracowałam jako asystentka stomatologiczna, potrafiliśmy nawet wyrywać bez znieczulenia na życzenie pacjentów