Przykrym faktem jest to, że znaczna część (i tutaj wcale nie mówię, że wszyscy) studentów psychologii szuka tam uleczenia dla siebie, nie dla innych. Dlatego zanim zdecydujemy się na wybór tego kierunku, powinniśmy się porządnie zastanowić kiedy te nasze zainteresowania się rozwinęły - czy nie przypadkiem wtedy, gdy mieliśmy poważne problemy ze swoimi emocjami. Owszem, psycholog powinien mieć w sobie zdolność do empatii, ale również nie powinien za bardzo angażować się w problemy swoich pacjentów. Tam, gdzie zaczynają się zbyt bliskie relacje, kończą się stosunki psycholog - pacjent.
Jestem jeszcze młoda, niedoświadczona, do studiów jeszcze trochę czasu mam, ale coś na ten temat już wiem. Też swego czasu interesowałam się psychologią lecz okazało się, że to raczej moje problemy popychają mnie w tamtym kierunku. One nie znikają, ale ja już na szczęście nie szukam ukojenia w myślach o studiach psychologicznych. Znalazłam inne powołanie - chciałabym być nauczycielką. Może również pomagać dzieciakom, tak jak i mnie ktoś tam pomógł szczerą rozmową, ale też przekazywać im wiedzę, uczyć, pokazywać świat. Uwielbiam książki o podłożu psychologicznym, takie ambitne, z których mogę coś wynieść, ale nie zamierzam być psychologiem, bo wiem, że zamiast pomóc, mogłabym zaszkodzić. Psycholog z własnymi, nieuleczonymi problemami, to coś najgorszego, co może się zdarzyć, bo on nie będzie leczyć pacjentów, tylko niestety - siebie.
