detonatorka

cześć od pewnego czasu zmagam się z depresją, zaczęło się od wyjazdu na studia stałam się osobą bardzo zamkniętą w sobie, wybudowałam sobie tak jakby mur, którego nie potrafię pokonać... Straciłam kontakt z wszystkimi znajomymi, odizolowałam się od ludzi. Moje życie stało się rutyną, która mnie dobija. W czerwcu zmarła pewna osoba na którą nie zwracałam za bardzo uwagi, teraz nie potrafię poradzić sobie z jej odejściem. Mam straszny żal do siebie, że dopiero teraz się obudziłam i zrozumiałam kogo straciłam... Ten ból jest straszny i codziennie ją opłakuje. Czuję się tak jakby wycofana z życia i zawieszona w pewnej przestrzeni z której nie mogę się wyrwać. Dzięki ,że mnie wysłuchaliście . Pozdrawiam

Darek_zow, ja umiem czytać ze zrozumieniem i dzięki za rady na przyszłość...

Darek_zow w jakim celu dajesz swój wywód, nie traktuje depresji jak lodówki czy pralki, która można kupić i jak się zepsuje można ją wyrzucić,z problemami w życiu jest inaczej nie można ich się pozbyć z dnia na dzień tak łatwo, myślisz sobie, ze większość ludzi będących na forum wmawia sobie depresje albo innego rodzaju schorzenia. To jesteś w błędzie, nie każdy w życiu jest tak silny,ze wszystko udźwignie, Nie uprzedmiotawiaj choroby i nie czepiaj się człowieka za nim nie dowiesz się co jest źródłem zaburzenia .Nie pisze tego tutaj ,żeby się użalać nad sobą albo żeby szukać współczucia u innych. I myślałam ,że to forum jest po to ,żeby rozmawiać o depresji lub innym schorzeniu ale chyba widocznie sie pomyliłam...

cześć ja studiuje w Olsztynie i mam depresje. Pozdrawiam