Samobójstwo nie jest ani dobre ani złe, a jednak nie wierzę, że są osoby na świecie które ani razu o nim nie pomyślały.
W pewnej książce jest pewien cytat, a mówi on:
"Raj to poprostu miejsce dla tych, co nie potrafili być szczęśliwi na Ziemi. Wytłumaczono mi tutaj, że samobójcy wracają z powrotem na Ziemię i przeżywają życie od nowa, brak zadowolenia w pierwszym wcieleniu nie oznacza bowiem, że nie znajdą swojego miejsca w następnym."
Ja pozwalam sobie na uczucie autora topicu - mam w sobie strach, lecz nie odpartą chęć.
Mój strach to instynkt samozachowawczy i przywiązanie do "życia".
A jednak moja sytuacja, mój problem i moje wyobrażenie wszystkiego daje mi szalenie piękne perspektywy. I zawsze, ale to zawsze pozostanie we mnie ta nieodparta chęć, kiedyś jednak odwaga może przykryś instynkt i przywiązanie a wtedy być może poznam czy prawdą są moje przpuszczenia czy też okazały się tylko nierealnymi marzeniami szaraka. Szara, którym jestem teraz.
W gruncie rzeczy nie tak łatwo popełnić samobójstwo. Jestem tylko człowiekiem, ale wiem jak cholernie tutaj nie pasuję.
Wiem jak cholernie męczę się myśląc o jednej jedynej osobie.
Moja choroba nazywa się J. i wbrew przypuszczeniom nie jest to kolejna depresja spowodowana miłostką. Ta historia to zlepek niewyobrażalnego zdarzenia....
Wcale nie tak łatwo od tego się uwolnić.
Samotność - a co to takiego?
Samotność to to czym żyję, zbędny bagaż, który chcę odrzucić.
Pytanie tylko: czy sambójstwo jest rozwiązaniem.
Czy samobójstwo to drzwi do szafy do której wrzucę swój nieznośny bagaż, który nosi nazwę samotność?
Mam wiele pytań, ale rzadnej odpowiedzi.
Czasami chciałabym mieć tylko takie duże skrzydła, znalazłam nawet miejsce na łopatkach.... tylko mieć te cholerne duże skrzydła...
Nie ma osoby na świecie, która by tak pragnęła skrzydeł jak ja, nie ma, wierzcie mi.
Oj, dużo się rozpisałam... kończę już.
Pozdrawiam.
