takasobie

Wiem, że to nie do mnie skierowane jest pytanie, ale ja mam właśnie taki problem. Tak bardzo się przyzwyczaiłam do swojego stanu, do siebie, że każda zmiana mnie przeraża i z jednej strony chciałabym coś zmienić, a z drugiej bardzo się boję Właśnie. Lepie bym tego nie ujęła. Moim znajomym, którzy mają podobne problemy tłumaczę, jak ważna jest pomoc specjalisty - często skutecznie. A ja tylko myślę... i nie potrafię. tet ma racje - ja też co miesiąc jestem w ciąży. I z jednej strony zazdroszczę Ci tego, że przed Tobą takie ważne wybory, a z drugiej pamiętam jaki to stres i ile można popełnić błędów. Cokolwiek robisz zawsze pomyśl o konsekwencjach - i to tych długofalowych - i o tym, że zwykle nie można mieć wszystkiego - trzeba wybierać. Udanych i mądrych wyborów - Ci życzę :) [Dodane po edycji:] Myślałam o tym. I u mnie chyba to przejściowa sytuacja i nie zawsze się tak czuję - choć wiem, że mam zaburzone poczucie wartości. I to co się stało odbija się na całym moim życiu - pracy, czasie wolnym, kontaktach z przyjaciółmi, mamą, mężem i dlatego tym razem to takie dobijające. A jeszcze wszyscy w koło uważają, że ja to mam tak super i w ogóle wszystko mi się w życiu układa i że powinnam skakać cały czas z radości. A ja mam dosyć. I chodzi o to, że nie potrafię sobie z taką sytuacją poradzić do tego stopnia, ze mam ochotę sobie coś zrobić. Wiem - za bardzo przywiązuję się do ludzi, wiem że nie powinnam. Ale jak teraz wyjść z tego dołka?

Oczywiście, że myślałam, ale jak dotąd skończyło się na tym...

A ja właśnie boję się samotności. Może dlatego, że to przebywanie z sobą, a ja nie lubię siebie.

To mam Ci czego pozazdrościć. Masz rację. Tylko to nie takie łatwe. Jedyna osoba z którą potrafię rozmawiać to mój mąż. Ale w końcu sama go sobie wynalazłam. Tylko On mnie jeszcze znosi. Jeśli chodzi o pozostałych, to czasem jestem chyba zbyt szczera. Ale nienawidzę (ble...) obłudy. I to zjednuje mi niewielu zwolenników. Np moja mama czy teściowa wolały by usłyszeć że są kochane, pomocne i niezastąpione - nawet jeśli tak nie jest - już nie mówię o reszcie rodziny, która najchętniej by o mnie zapomniała, bo mam czelność mieć inne poglądy i spojrzenie na życie niż oni. Więc jak mam z nimi rozmawiać? To nie znaczy, że ich nie chwalę, ale nie potrafię być na pokaz taka jak oni by chcieli. Jak Ty nauczyłaś się zachowywać równowagę? I skoro tak świetnie dajesz sobie radę z ludźmi to skąd Twoje problemy?

Żyję? Nie wiem to chyba pytanie do nich. I co, mam ich spytać? Wiem co powiedzą - "o co Ci chodzi? - jest ok". Ale nie jest. Nie potrafię rozmawiać o takich rzeczach. Zbyt dużo budzi to emocji. A Ty potrafisz? Jak to robisz?

Wszyscy. A im bardziej się staram tym jest gorzej. I wiem - powinnam się cieszyć że ci "wszyscy" ciągle przy mnie są - i to jest m.in. powód dla którego to ja się na siebie wściekam - że nie potrafię docenić tego co mam.

Wierzę w Boga, bo mam silne podstawy takiej wiary. A uwierzyć, że wszystko się zmieni na lepsze... zbyt często się rozczarowałam. Masz rację wiara w Boga pomaga, a jeśli na dodatek jest On naszym przyjacielem, to takie problemy zbliżają. Tylko myślę, że On też ma mnie już dosyć, skoro sama z sobą nie potrafię wytrzymać i wszystko na to wskazuje, że inni też.

na pierwsze pytanie - wszystko - na drugie - nic - bo nic się nie da zrobić - wiem bo próbowałam - muszę się nauczyć żyć z tą "osobą"... ale Tobie życzę powodzenia

Samo istnienie, nie jest życiem w pełnym znaczeniu tego słowa. Psycholog Sidney Jourard powiedział kiedyś „Człowiek żyje wtedy gdy czuje, że jego życie ma sens, jakąś wartość, gdy ma po co żyć”. A Elie Wiesel, który podczas drugiej wojny światowej przeżył koszmar hitlerowskich obozów zagłady, zauważył: „‚Po co tu jesteśmy?’ — oto najważniejsze pytanie, przed jakim staje człowiek. Widziałem bezsensowną śmierć, a mimo to wierzę, że życie ma jakiś cel”. Jeżeli życie ma mieć sens, musi także mieć określony cel. I cała zabawa polega na tym, by samemu go odszukać a potem się go uchwycić i wracać do niego gdy tak trudno jest żyć... tak myślę, ale mogę się mylić...

Kaju007 gratuluję pierwszych kroków! Ale nie poddawaj się. Tak myślę sobie, że po to uczestniczymy w tym forum, bo "razem raźniej". I podobnie z grupową terapią. Z tego co się odrobinę orientuję to niektórym osobą pomaga tylko taka terapia. Choć trochę to trwa i nie zawsze jest łatwo. Myślę że najważniejsze, że już coś robisz. Powodzenia!!!

... a może nie o to chodzi by złapać króliczka... a tak na poważnie - jasne, że się da - trzeba tylko wiedzieć gdzie szukać. Ale, choć świadomość po co się żyje i do czego to prowadzi bardzo pomaga żyć - chyba - to czasem ciągle jest bardzo źle. I można siebie znienawidzić, gdy sobie człowiek uświadomi, że ma tak wiele, a pomimo tego nie potrafi być szczęśliwy... ... pozdrawiam wszystkich smutnych i tych co chcą z nimi to przeżywać...

Tylko jeden - siebie. I jak go zlikwidować? ... wolałabym humanitarnie

jak mi strasznie smutno... od kilku dni nie mogę się pozbierać - nie mam na nic siły, a łzy same cisną mi się do oczu. Ciesze się że udało mi się znaleźć to forum - widzę, że nie tylko ja mam taki problem - że nie mogę się przed nikim wygadać. Bez wątpienia wielu z Was ma dużo gorszą sytuację, ale to nie jest pocieszające. Usilnie szukam sposobu żeby nie doszło do najgorszego... ...