Zapewne dużo ludzi się nad tym zastanawia, ale nie wiem, czy można to nazwac lękiem. Ja zazwyczaj jak zaczynam myślec o tym, jak to jest, że w ogóle istnieję, że żyję i to na dodatek tu i teraz, jestem mną, a nie kimś innym, to mam wrażenie, że to wszystko jest jedną wielką ściemą i czuję się tak, jakby mnie nie było. Odlot! Normalny, kur.wa odlot! Genialne uczucie!!!
Na resztę pytań z serii jak to się dzieje, że chodzimy etc. staram sobie odpowiadac z biologicznego punktu widzenia, z tym, że za chwilę zaczynam się rozdrabniac i znów ogarnia mnie rozkmina dlaczego np. filamenty grube wsuwaja sie w filamenty cienkie podczas skurczu. Od razu przed oczami mam różne cuda, zaczynam się zastanawiac, skąd to wszystko sie właściwie wzięło i powracam do pytań poprzednich.
