laura86

U mnie także obsesje i właściwie zawsze na jeden temat, że coś się komuś stanie - najczęściej bardzo tragicznego prowadzącego często do śmierci. Kiedyś wykonywałam mnóstwo czynności żeby nie dopuścić do "tragedii". Teraz po prostu zmieniam szybko tok myślenia, tłumaczę sobie, że to tylko choroba i że tysiące innych ludzi walczy z tym tak jak ja. Skoro innym się udaje zwyciężyć - mnie też musi. Świadomość choroby chyba najbardziej mi pomaga i oczywiście w chwilach słabości rozmowy z ukochanymi osobami. Derealizację też niestety odczuwam już od dobrych kilku lat. Nawet nie pamiętam jak to było żyć nie "za szybą".

Witam Was Wszystkich, zaglądam tu co jakiś czas, choć piszę dopiero po raz pierwszy. Ja do soboty radziłam sobie naprawdę dobrze. Od soboty zaczęłam zadręczać się myślami. Najpierw czy może to co się stało nie było moją winą, choć nie wiedziałam nawet kto, gdzie i kiedy leci, potem przypomniałam sobie jakieś natręctwo sprzed kilku lat, potem kolejne, potem doszło nowe.. Moim problemem są właśnie myśli, które po okresie spokoju potrafią uderzyć ze zdwojoną siłą.. A wszystko zaczęło się jak miałam 13 lat. Teraz mam 24