Hey, nazywam się Magda i mam osiemnaście lat. Od niedawna odczuwam nie chęć do spotykania się z ludźmi, wychodzenia z domu, korzystania z życia, teraz najchętniej zaszyłabym się, gdzieś gdzie nie miałabym kontaktu z cywilizacją. Nie wiem co się ze mną dzieje, bo wcześniej byłam duszą towarzystwa, wszędzie było mnie pełno, nie mogłam usiedzieć w miejscu, nauka imprezy wyjazdy praca i tak w koło... NIe dawno zaczęłam mieć problemy w relacjach z matką. Nie potrafimy ze sobą rozmawiać, a jak się staramy to kończy się to kłótnią, która najczęściej prowadzi do tego, że wychodzę z domu sama na spacer. Mama potrafi się zdenerwować o nieumytą szklankę, nie ustawione buty czy o kwiatki jak stoją w innym miejscu. Wydaje mi się, że też jej coś dolega ale ona do tego się nigdy nie przyzna, bo jest zbyt dumna. Gdy kłócimy się często słyszę, jak mówi, że nie chce mnie widzieć, żebym wynosiła się z jej życia, że nie jestem jej córka, nie kocha mnie, więc jest jej obojętne co ze mną się dzieje. Po tych słowach często nie potrafię się uspokoić. Wcześniej dzwoniłam do chłopaka i zazwyczaj spotykaliśmy się, rozmawialiśmy, uspokajał mnie i to mi pomagało. Dawało myśl, że będzie dobrze i dam sobie rade. Żyliśmy w dobrych relacjach między jego a moją rodziną, przyjeżdżaliśmy na weekendy, urządzaliśmy rodzinne grille, plany wspólne na wakacje... Niestety 2 tygodnie temu zerwaliśmy. Byliśmy razem 8 miesięcy. Nagle nabrałam niechęci do ludzi, w domu zamykam się w pokoju i leże na łóżku albo oglądam kolejny film na dvd. Nie mogę spać, nie chce mi się jeść, nie odczuwam potrzeby wyglądania dobrze, nie chce spotykać ludzi, rozmawiać z nimi i wychodzić z domu. Ale nie odczuwam nudy. Denerwuje mnie bałagan. Wystarczy jak coś nie leży na swoim miejscu, zaraz muszę to poprawić. Jedyne zajęcia, które pozwalają mi w jakiś sposób się uspokoić to sprzątanie i gotowanie z muzyką. Denerwuje mnie kiedy ktoś mnie o coś pyta, chce porozmawiać. Nie wiem co się ze mną dzieje.
