Mortiferum

Najbardziej irytujące są podstawowe czynności.. Nie chce mi się myć, wstawać, sprzatać... nic. Niedawno zdechł mi pies. Nie mam już nawet powodu by wyjśc z domu poza 10 minutami do szkoły i 10 minutami powrotem. Przeraża mnie też to, że porzuciłam swoje plany. Miała być japonistyka, miała być ekonomia, wyjazd za granice, dobra praca, piękny dom... Teraz myślę tylko o tym jak potworny jest każdy dzień i że nie będę mogła spać tyle ile chce. A śpię okropne ilości.. Straszna męczarnia, bo zasypiam po 23, a wstać muszę o 7...a najchętniej zwalałabym się około 15.

Skąd ja to znam... jest motywacja, wola walki, ale z realną nauka jest już gorzej. Nic się nie chce, nawet za przeproszeniem po dupie podrapać. Apatia totalna.

Szkoła to chyba najgorsze miejsce na ziemi. jestem kolejnym ,, młodocianym przypadkiem ". Irytuje mnie ten hałas, gwar ten tłum mnie przeraża. Nie da się przejść żeby ktoś nie szturchnął, nie dotknął nie krzyknął do ucha. Nienawidzę tego. Jestem wiecznie posiniaczona. Hm. z moją nerwicą przeplataną jakimiś epizodami depresyjnymi jest całkiem śmiesznie. Mam ją od roku. Zdiagnozowałam się sama, potrafieniu do szpitala, przeprowadzeniu badań nie stwierdzono nic, więc poczytałam i dopasowałam elementy układanki. Nie leczona. Zaczyna mnie coraz bardziej to gnębić. Mam ochotę każdej osobie z mojej klasy urżnąć łeb... Często wyobrażam sobie potworne tortury które bym większości zaserwowała. Zaczynam podejrzewać, że moje wyobrażenia niedługo mogą zaowocować czymś nieprzyjemnym.