dana-dana

Też mam podobne objawy. Czas na testy.

Dziękuję za wszystkie słowa otuchy. Tego mi właśnie brakowało i brakuje. To prawda, że zdrowy nie zrozumie chorego, tym bardziej takiego z chorą duszą Tak, zmniejszam dawkę leku w porozumieniu z lekarzem. Odstawiam powoli, choć lekarz mówi, że ten lek można od razu ... i wszystko jest pięknie jakieś dwa-trzy tygodnie, i znowu ... wracam do tego co było, rozdrapuję rany, dekoncentruję się, pojawiają się lęki, i ... wracam do chemii. I już praktycznie nie mam nadziei, że się ich pozbędę ... one już zawsze będą mi towarzyszyć I wciąż nie wiem, jak niektórym udaje się wyjść z tego dziadostwa, i dlaczego ja tego nie potrafię

Od ponad 16 lat leczę się na depresję. Bywa, że wychodzę na prostą ... Ćpam leki, z nadzieją, że przejdzie ... czasem, gdy czuję się już lepiej odstawiam leki i ... ponoszę porażkę, by znów je brać. Wielokrotne spotkania z psychologami, opowiadanie o przeżytej traumie, nie przyniosło, oczekiwanego przeze mnie, rezultatu. Od bardzo, bardzo długiego czasu zażywam Trittico na noc, to pomaga mi zasnąć i pospać trochę. Ale najgorzej jest, gdy dopada mnie nerwica lękowa, która nigdy u mnie nie została zdiagnozowana. Dopada mnie lęk i wtedy czuję, jak trzęsą mi się ręce, kołacze serce, jak wzrasta tętno, jak się kurczy żołądek i mdlący ból, który mnie rozwala i powoduje, że na niczym nie mogę się skoncentrować. Wzięłam hydroxyzinum (wczoraj i dzisiaj) i dolegliwości trochę ustały. Wciąż natomiast jestem przerażona tym, że ... to wszystko ciągle wraca, że nie mogę się pozbyć tych objawów bez chemii. Często nie panuję nad sobą, jestem wybuchowa i agresywna. Tak ambiwalentne uczucia nie przysparzają mi przyjaciół Czuję się przez to bardzo, bardzo samotna. Mam dorosłego syna, ale on, pomimo swojej opiekuńczości, nie rozumie mnie i mojego zachowania. Tak jak i znajomi, przed którymi się często izolowałam i izoluję. Nie mam żadnej bliskiej mi osoby, która chciałaby mnie wesprzeć wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebuję. Dlatego uczulam, nie rujnujcie swoich relacji z bliskimi, bo bez nich będzie Wam, ogromnie ciężko z tym żyć -tak, jak właśnie nie. Wiem, że mnie tutaj zrozumiecie, tak ja rozumiem przez co przechodzicie, z czym musicie się mierzyć na codzień, bo ja też tak mam. Przed rejestrację poczytałam o czym piszecie i ... wiem, że tu znajdę zrozumienie, ze mnie nie wyśmiejecie ... nie odrzucicie ... i dziękuję za dobre słowa. Chętnie wysłucham Waszych rad, opinii, czekam na nie

Dziękuję Wam za miłe słowa. Aż mi się "cieplej" na duszy zrobiło

Jestem dojrzałą kobietą. Od wielu lat choruję na depresję i nerwicę lękową. Czuję się odrzucona przez środowisko. Potrzebuję wsparcia, porady, towarzystwa, nawet wirtualnego, stąd moja obecność tutaj. Pozdrawiam