Mam 26 lat, pracuje. Na koncie nie mam moze odlozone za duzo (problem z rozrzutnoscia).
Ale kwestia paru miesiecy i moze bylabym w stanie cos odlozyc.
Mam prace na poziomie moich mozliwosci.. wiem, ze lepszej nie znajde. Ma duzo wad ale chyba jest lepsza niz poprzednie.
Dobija mnie tylko fakt, ze przez prace w tej miejscowosci utknelam na wsi. Zawsze chcialam mieszkac w wirkszym miescie. O mieszkaniu w Warszawie juz raczej moge zapomniec. Nie czuje sie zaradna zyciowo na tyle by pojsc i o to zawalczyc. Ja juz zdecydowalam, ze nie bede aspirowac do miejsc pracy wyzszych niz to, ktore mam teraz i niech tak zostanie. Dlatego kariery w Warszawie nie zrobie.
Wielu rzeczy sie boje. Marze o tym by miec przy sobie partnera. Kogos kto nie bedzie sie staral na sile mnie wyciagac do ludzi. Jestem skrajnym introwertykiem (diagnoza osobowosc unikajaca), i to jest cos czego nie chce zmieniac. Byc moze chcialabym kiedys miec dziecko. Ale przede wszystkim boje sie byc dluzej samotna. Nie wiem jak mam kogos poznac, bo probuje od kilku lat kogos poznac i niestety... Coraz bardziej zalamuje sie wraz z kolejnymi porazkami na tym polu. Ciagle trafiam na ludzi, ktorych choc troche ciagnie do spotkan towarzyskich. Oprocz tego nie uwazam, ze mam cos do powiedzenia.. nie mam wybitnych pasji, chce po prostu rozmawiac o codziennosci, o tym jak mi czy tej osobie minal dzien i miec sie do kogo przytulic. Nie daje sobie szansy i po wymianie 2 zdan wycofuje sie, bo mysle, ze i tak jestem nieciekawa. Pracuje nad tym.. ale nie wiem jak i gdzie moge kogos poznac.. bo mam juz dosyc portali randkowych
