Cześć,
Od kilkunastu miesięcy jestem w niesatysfakcjonującym mnie związku. Z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej i rozważam rozstanie. Osoba z którą jestem popełnia niestety wiele błędów, których nie dostrzega i po części oczekuje bym je akceptował, bo "nic złego nie się stało" albo "nie ma co o tym w kółko gadać". Osobiście zmagam się z nerwicą lękową i nie jesteśmy nawet w stanie o tym pogadać, bo dla partnerki jest to "dziwne i nikt z jej otoczenia tego nie ma". Jest to mój pierwszy poważny związek, a kilka poprzednich relacji zakończyła się fiaskiem dlatego też boję się szukać kogoś innego. Wiem że nie wszyscy są źli i nie można każdego mierzyć jedną miarą, ale przez moje problemy z samooceną i stany lękowe, które nawiedzają mnie w wielu publicznych miejscach jest mi jeszcze trudniej zaakceptować samego siebie, poznać kogoś innego. Boję się że nowa osoba nie zaakceptuje mnie takiego jakim jestem (tego że miewam te stany lękowe, że chodzę do psychiatry etc.). Nie zauważam swoich plusów, a mam ich dużo, bo wielu ludzi w pracy, na studiach i prywatnie je dostrzega/dostrzegało, a przez ten jeden problem, przez tą chorobę całkowicie się przekreślam... Ogólnie ambitny ze mnie gość i bardzo tolerancyjny, uczuciowy. Boję się nowych randek, odrzucenia i oceny "bo ty jesteś jakiś dziwny" albo "masz coś z głową skoro chodzisz do psychiatry"..
Moglibyście mi coś doradzić? Czy na serio my "lękowcy" musimy się wstydzić naszych objawów przed innymi?
