aniam97

byłam zimna i wyrachowana i wtedy mi w miarę wychodziło... ale wyparte uczucia wróciły

Miałam ze dwóch ważnych facetów, jednak w pewnym momencie towarzyszą mi takie emocje że kończyło się że traktowałam ich dosyć źle

Pewnie masz rację, czy to się kłóci z tym że chcę żeby ktoś mnie widział?

Czy mógłby się ktoś odezwać?

Robię Wam to samo. I sobie też. Glownie o tym myślę. Niekończącą się telenowelę.

Żeby przeżyć musiałam wziąć stronę mamy. Żeby przeżyć musiałam wziąć stronę taty. Próbowałam żyć poza domem. Spróbuję jeszcze ale już trochę wyszło że nie radzę sobie sama. A oni nie będą żyć wiecznie

Mieszkam z rodzicami. Rodzice zawsze się żarli. Tata emocjonalny, zazdrosny o babcie, a mama zimna nieobecna ale nerwowa. Nieodstępująca babci. Rodzice przeciągali mnie na swoje strony. Mama z babcią znęcały się i dokuczały podatnemu ojcu. Łatwo rozdzieliły się role kat-ofiara. Przez długi czas ja byłam obiektem tortur mamy i babci. Ale był czas że z mamą razem znęcałyśmy się nad ojcem. Ojciec jest trudny. Przez lata tłucze mi się w głowie kto jest dobry a kto zły. Wiem, że to nie jest czarno-białe. Ostatnio dogrzebaliśmy się na terapii do tego że źle traktuję mężczyzn. I wykluwało się dniami - przytłaczające poczucie winy. W moment siebie znienawidziłam. Nie mogę znieść ani niekończącej się krytyki i agresji wobec mnie, ojca, mieszczących się w mojej głowie ani współczucia wobec ojca. Ojciec jest czasem nieznośny. Nieskończenie upierdliwy. Porzucony przez świat chodzi i zadaje niekończcące się pytania. Jak potrzebujące dziecko. Bez większej samoświadomości. Nie jest upośledzony, tylko w takim stanie emocjonalnym. Jego matka powiedziała, że szkoda że się nie rozbił na drzewie i nie zmarł. Mama z moim bratem prychają tylko na niego, czasem się nie da go znieść sami ledwo żyjemy. Ja wiem że to okropne co piszę. Rodzina twierdzi że ojciec mnie zmanipulował. Ja wiem że jeden wpis nic nie pomoże. Ja w ogóle nie wiem po co to piszę. Po prostu musiałam coś z tym zrobić. Czy możecie coś napisać?

Dziękuję, jeśli coś pomogło to cieszę się. Ja już niestety dzisiaj nie umiałabym tak napisać i już nie mam takiego wglądu ja wtedy. Właściwie mało co zostało

@Perłowy ale miło że pytasz

Dla mnie to wyglądało jak atak. Uwierz w centrum interwencyjnym już byłam, z 5 lat temu Dzięki że odpisujesz

To że czuję się atakowana to słowa do komentarza którego już tu nie ma

Psycha mi wysiada, już czuję się atakowana

hej w zasadzie to to jestem prawie pewna że mój czas na tym padole się niedługo skończy

Nie prosiłam się o to żeby tak się czuć. Długo myślałam że na zewnątrz jest tak samo jak w domu. Poza tym długo nad tym pracuję, czasem pojawia się takie przekonanie i już. Dziwne pytanie