Hej! Usłyszałam o tym forum od koleżanki, może fajnie wygadać się ludziom, którzy czują się podobnie i przede wszystkim to rozumieją. Może temat oklepany i często spotykany, ale czuje, że nie to nigdy nie minie. Chodzi o samoakceptację. Kiedyś mimo kilku kompleksów miałam ją. Potem została zburzona przez toksycznego partnera. Było to 10 lat temu a ja do dziś czuje się źle. Stres zajadam , więc mam nadmierne kilogramy, frustruje mnie to a wraz z frustracją przychodzi ochota na kolejne przekąski. Ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że czuje się okropnie brzydka.. Unikam lustra, chociaż w lustrze wyglądam w miarę. Najgorsze są zdjęcia. Wtedy jestem taka jak wyglądam naprawdę. I to jest dla mnie nie do przyjęcia. Nie ma na świecie chyba brzydszej osoby. Mam jedno oko mniejsze, jakąś krzywą buzię.. Wiele razy w życiu słyszałam, że jestem brzydsza od siostry , bo ona taka ładna , fajna , przebojowa. Nie potrafie słuchać komplementów, źle się czuję z nimi, uważam, że to z grzeczności albo sama nie wiem po co. Jak ludzie na ulicy na mnie patrzą wydaje mi się że myślą " jak można być tak brzydkim". Nie potrafię otworzyć się przed chłopakiem, z którym się spotykam, to mnie ogranicza...
