nie pamiętam kiedy się wszystko zaczęło. mam pamiętnik gdzie jako 11letnie dziecko pisze o tym że rodzice mnie nienawidzą, ciągle powtarzaja że mnie oddadza do domu dziecka, albo poprawczaka, pisze o tym że chce żucić sie pod auto może wtedy pójde do szpitala i rodzice będą dla mnie lepsi. mam jeszcze rodzeństwo nie ma wielkiej różnicy wieku między nami, starszy brat był oczkiem mamusi, młodsza siostra oczkiem taty, ja byłam niepotrzebna! od kąd pamiętam byłam wyzywana od dziwek, kurw, matka ciągle powtarzała że "żałuje że mi łba nie ukręciła jak się urodziłam" rodzice imprezowali w weekendy jak wypili to się bili ja zawsze broniłam matki ona napuszczała mnie na ojca, na następny dzień rodzice się pogodzili a matka wyżywała się na mnie i mówiła że to moja wina że się kłuci z ojcem, ciągle mi powtarzała że jestem głupia że nikt mnie nie lubi, że jestem brzydka i gruba, wyzwisk było tak dużo że nie jestem w stanie ich wszystkich wymienić. kiedy ojca nie było lała mnie za wszystko wystarczyło że na nią spojrzałam potrafiła walić mnie pienściami po głowi jak się przewruciłam to mnie kopała, wpijała mi kolana w brzuch i dusiła raz już myślałam że mnie zabije. od kąd poszłam do komuni zaczęłam należeć do "dzieci marii" w kościele z własnej woli rodzice nie chodzili do kościoła, w wieku 13lat przystąpiłam do harcerstwa po 2latach miałam swój zastęp udzielałam się w harcerstwie chodziłam do kościoła, a w domu dalej byłam nikim śmieciem wiecznie poniżanym zaczełam wpadać w złe toważystwo, sprzeciwiałam się temu co dzieje się w domu, urodził się mój brat matka go złała już pierwszego dnia po szpitalu i wtedy zaczęłam wieej obrywać bo stawałam w jego obronie, starałam się brać go wszędzie gdzie wychodziłam. w życiu prywatnym zaczełam palić i pić, jak miałam 16lat weszły narkotyki, olałam nauke uzależniłam się od amfetaminy, miałam myśli samobujcze, halucynacje, napady lęku, chciałam się z tego wyrwać, poszłam do psychologa nikt o tym nie wiedział. poznałam wspaniałego chłopaka on mnie kochał, rozumiał i akceptował taką jaką jestem. zkończyłam szkołe dzięki niemu podciągłam się w nauce, wyprowadziłam się do niego i dzięki niemu zkończyłam z narkotykami, ale przerwałam wizyty u psychologa bo wyjechałam na drugi koniec polski, po roku wspulnego mieszkania wzieliśmy ślub i wtedy mój wspaniały męższyzna zacząl mnie bić i poniżać. wiem że nie jestem łatwą osobą do żcia nikt mnie nie nauczył kochać ani nawet normalnie rozmawiać, ale on mnie przecież taką pokochał wiedział z kim bieże ślub. poniewierał mną strasznie zacząl wykorzystywać przeciwko mnie to z czego mu się zwieżyłam, przy kolejnej kłutni nie wytrzymałam wzięłam tabletki i połknełam, on znałazł mnie i zabrał do szpitala, bardzo mnie przeprszał i obiecał się zmnienić i tak było ale nie na długo, ale musiałam z nim być bo nie miałam gdzie iśc. kiedy znalazłam prace i stwierdziłam ze jakoś dam sobie rade sama okazało się że jestem w ciąży, nawet w ciązy potrafił mnie uderzyć. kiedy mnie przezywa a ja już nie potrafien wytrzymać zwijam się w kłebek w jakimś kącie i słysze głos w sobie który mówi że jestem głupia itd. bije sie wtedy, a moja druga połowa płacze głaszcze mnie i mówi już dobrze... on o tym wszystkim wie i to wykorzystuje żeby mnie ranić ciągle straszy mnie to nożem to krzesłem albo mówi że mnie zabije. są chwile że płacze to mnie przytula i pociesza, a kiedy indziej wyśmiewa mnie "o jejku co się stało, biedactwo tylko nie bij się znowu, albo idż się lepiej zabić przynajmiej bedzie spokój" są chwile kiedy jest dobrze i on jest wporządku ale ja już nie mam siły na to wszystko i nie mam do kogo iść. walcze tylko dlatego że mam dziecko jak by nie to to już bym się dawno poddała! dzieki za miłe słowa:)
