Estera96

To bardzo ciekawa przypadłość, nie należy takich osób stygmatyzować, niekonstruktywnie krytykować, czy karać, bo być może nie miały one jeszcze okazji uświadomić sobie problemu. Na pewno trudno jest zbudować relację z taką osobą, dlatego dobrze być od początku szczerym i zaproponować specjalistyczną pomoc. Nie warto się łudzić, sami nie podołamy, a możemy tylko zaszkodzić relacji. Takie zaburzenia mogą być wynikiem trudnych doświadczeń, np. utraty jednego z rodziców, dlatego jeśli nie znamy dobrze osoby o takim zachowaniu, warto wstrzymać się z oceną. Tacy ludzie wymagają pomocy specjalisty oraz odpowiedniego podejścia i wsparcia.

Myślę, że nie ma co rzucać się na głęboką wodę, kiedy lęki są zbyt silne, nie powinniśmy stawiać się w sytuacjach, w których nie mamy do kogo się zwrócić. Pierwszym krokiem powinna być dbałość o to, żeby regularnie wychodzić z grupą dobrze znanych nam osób, aby wypowiadanie się na forum nie stanowiło dla nas problemu. A co, kiedy również wtedy lęki biorą górę? Powinniśmy postarać się, żeby skupiać uwagę na innych osobach, zainteresować się tym, co mówią, jak się zachowują, i zdać sobie sprawę, że nie robią nic nadzwyczajnego, a po prostu są sobą. Potem można próbować dołączać do takich organizacji jak np. wolontariaty - to bardzo dobry sposób na to, by otworzyć się na ludzi. Wspólna praca integruje, a wolontariaty, to aktywność, która przyciąga głównie osoby z pozytywnym nastawianiem, dlatego nie ma obaw przed zbyt surowym ocenieniem zachowania, czy krytyką.