stk0krotka

A czy jej niezawodna intuicja przepowiedziała jej też Twoje problemy, to wszystko co się dzieje i ścieżkę jaką się potoczy Twoja zdrowotna historia? Wybacz za pytanie z przekąsem, ale mam wrażenie, że jak ktoś wyskakuje z tekstem na temat szpitala "nie możesz MI tego zrobić" (a tak wspominałeś) - to coś jest nie tak, coś nie jest ukierunkowane na to, na co powinno. Zastanów się i spróbuj podjąć decyzję sam, patrząc na to, czego to Ty potrzebujesz w danej chwili.

Dziękuję! Obym znalazła jak najszybciej, póki co półtorej roku zabawy z moją lekarką, różne kombinacje różnych leków, a ja dalej sobie skoczyć potrafię z góry w dół i na odwrót albo gdzieś pomiędzy. Niedobrze.

Nie pytałam po co poprosiłeś, stwierdziłam, że na pewno musiałeś mieć powód. I proszę, sam od razu wymieniasz. Zadbaj o siebie, Amos.

Połowa leków out, na ich miejsce nowe, czuję się jak szczurek w laboratorium, na którego w dodatku nic nie chce działać jak powinno. Za trzy dni znowu lekarz. W dalszym ciągu na raz latam i się czołgam, dostaję do głowy, nie śpię. Taka mieszanka jest jeszcze gorsza niż "czysta" górka albo "czysty" dół. Wciąż tego nie ogarniam.

No tak, ale takie "słyszałem, że...", "X powiedział mi, że...", "przeczytałem, że..." i tak dalej często są niemiarodajne. Ludzie lubią powtarzać to, co złe, a to co dobre gdzieś się gubi w opowieściach, nie zawsze, ale często. Do tego leczenie psychiatryczne wciąż nosi na sobie "złą" łatkę, to się zmienia, ale powoli i dla wielu osób to nadal coś nie do przyjęcia - co jest bzdurą. Poza tym to, że te osoby znały kogoś, komu nie pomogło nie oznacza, że Tobie nie pomoże. Najlepiej na własnym przykładzie się przekonać. Zrobisz jak uważasz. Ale po coś o to skierowanie poprosiłeś. Wiem, że to trudna decyzja.

Chyba jak mi się epizod depresyjny zaczął. Hm, tak, od wtedy. Miałam w sobie wtedy dużo złości na siebie, że znowu dół i tej ogólnej na wszystkowszystkichwszędzie też. Nigdy nie łączyłam prób z autoagresją. Jeśli już to w drugą stronę - zamiast się zabić, coś sobie zrobię, tak na przeczekanie, mniejsze zło. Tak, pewnie, jeśli to nie będzie przeszkadzać. Chciałabym go znaleźć i będę szukać dalej. W zasadzie nie muszę wspominać jakoś szczególnie, wciąż mieszkam w domu rodzinnym i nic się tu nie zmieniło. Tak, w trakcie awantur dalej czuję się jak mała, bezradna, przerażona dziewczynka. I nawet jak między awanturami jest spokój - to się czuję jakby to była cisza przed burzą, napięcie i strach przed tym, kiedy znowu będzie źle. I nieważne kogo awantura dotyczy, czy mnie, czy kogoś innego, strach i napięcie to samo. Mój terapeuta mówi, że będę zdrowsza, kiedy się wyprowadzę. Może już w przyszłym roku! Dzisiaj w nocy mi nie wyszło z tym, znowu. Za karę za to, że się pocięłam mam ochotę pociąć się znowu. Absurd. Muszę przestać.

Skąd "pewne osoby" mogą to wiedzieć? A święta świętami, ale jeśli dzięki szpitalowi upilnujesz się przed zrobieniem sobie czegoś, to już będzie sukces. A mówienie, że "nie możesz mi tego zrobić" nierzadko zamienia się z czasem w "jak mógł mi to zrobić" - ale już w kontekście tragedii. Nie czekaj, im szybciej, tym łatwiej pomóc. Jeżeli możesz iść, to idź. Takie moje zdanie i rada. Wiem, że psychiatrzy lubią wypisywać skierowania, ale też zupełnie bez podstaw ich nie tworzą.

Chciałam odruchowo odpowiedzieć, że tak, zawsze cudne było. Ale - i czuję się teraz jak zdrajca - nie. Awantury, nierzadko kończące się fizyczną przemocą, i nadmiar przemocy psychicznej to rzeczy, które kojarzą mi się jako pierwsze. Ale oczywiście miłe elementy też były, muszę zaznaczyć, żeby nie wyjść na maksymalnie niewdzięczną.

To nieuzasadniony, ogólny lęk, rozlany wewnątrz ciała. Taki nienazwany. I do kompletu strach przed tymi myślami i przed zasypianiem.

W takim nasileniu jak teraz to od zeszłego tygodnia, kiedy mi się bieguny pomieszały. Uczę się tego i potrzebuję, żeby mi o tym przypominać, bo często działam w wyuczony autoagresywny sposób, więc dziękuję! Tak. "Za dużo rzeczy we mnie jest na raz lub tuż obok siebie i sama się w nich gubię i nie nadążam, ale nie mówię, bo mimo wszystko łatwiej płakać tylko niż wyjaśniać złość, radość i pustkę, jestem na huśtawce, może rozbiję sobie o nią głowę, jestem na statku, może roztrzaskam się o skały. I tutaj nie mam żadnego wyjaśnienia, zero pomysłów dlaczego, brak ckliwych historyjek z dzieciństwa. Nie-stab-iln-ość." "Jest we mnie strach - ten jego rodzaj, który w zasadzie jest nieuzasadniony. Zabiera oddech, przynosi ze sobą zimno, wyłącza świat wokół ciebie, a ty kulisz się gdzieś pod ścianą i płaczesz, dusisz się łzami i lękiem, ogólnym, obezwładniającym. Nie da się przed tym uciec, nie da się wyrwać, kiedy to przychodzi. Nie działa racjonalne myślenie, tłumaczenia, prośby, że nie chcesz więcej, nie wytrzymasz, postanowienia, że dosyć, dosyć, dosyć już. Możesz tylko czekać aż koszmar się skończy, odpuści, zostawiając cię wyczerpanego, zupełnie bez sił. Za jakiś czas wróci. Zawsze wraca. Jest we mnie ten strach, ciągle, bez przerwy, siedzi mi pod poznaczoną bliznami skórą, która staje się coraz cieńsza, kiedy on wygryza się na wolność, wychodzi na powierzchnię. Wciąż słyszę jego natarczywy szept, czasem krzyk, nie daje o sobie zapomnieć. Nie chcę się bać, chciałabym, by dało się go uciszyć, stłumić, nie dawać nad sobą zapanować." ^^^ taka pisajka w rozpaczliwie pogubionych chwilach, wyrwana z różnych dni.

Boję się. Tyle dobrze (?), że nie mam niczego na tyle, żeby wystarczyło na zawsze. Ale myśli jak obrazki czynów siedzą mi w głowie i nie chcą dać spokoju. Lęki, myśli a i s, złość, huśtawka. Za dużo tego na raz.

Flupentiksol, pregabalinę i buspiron - tyle z nowych.

Moja rodzina ma to staromodne podejście, że leczenie psychiatryczne to wstyd, a w szpitalu to już w ogóle. Jak się wyprowadzę od nich - może już w przyszłym roku! - to będę działać, jeśli jeszcze będzie potrzeba.

Rodzina, z którą mieszkam się nie zgadza, a mają na mnie coś (boję się pisać co na forum, gdzie każdy może to zobaczyć zamiast poszczególnych osób tylko, że mnie ktoś rozpozna, hah, "paranoiczka" się znalazła), co sprawia, że ich muszę posłuchać.

Nie lubię tego mówić, ale: nie wiem. Ona po prostu siedzi we mnie i nie potrafię wyłowić tego skąd, na co, czego dotyczy. Czasami wiem - na mnie, na kogoś, bo to, bo tamto. A ta złość jest jak potwór, który ma mnie w szponach. Może ja się po prostu boję wiedzieć? O, i na pewno częścią tej złości jest złość na to, że znowu jest gorzej, znowu jakieś dziwne stany, jak nie góra, to dół, jak nie dół, to mieszanka obu, ciągle coś. Chciałabym, żeby wreszcie było normalniej, stabilniej, a nie jest. Chodzi o to, żebym jakieś fragmenty tych tekstów, które zdarza mi się w takich sytuacjach pisać wkleiła, dobrze rozumiem? Jasne, dzięki! Wypisanie się, podzielenie z kimś - jak najbardziej mi pomaga. Nie kasuje tych myśli, ale skupiam się na rozmowie (lub "rozmowie") i jakaś część mojej głowy jest zajęta tą czynnością, a nie tylko wszechobecną myślą. Nie zawsze potrafię, ale kiedy tak - to pomaga. Bardzo dziękuję za sugestię i wskazanie, gdzie pisać w takich momentach.