Cześć. Nie wiem od czego zacząć. Może zacznę od tego, że jestem młodym, wkraczającym w świat chłopakiem. Mam 19 lat. Jestem gejem. Miałem kiedyś wielkie plany na przyszłość. Byłem szczęśliwy. Zawsze chciałem osiągnąć wiele. Trochę w życiu przeszedłem, ale udźwignąłem się z tego i byłem silniejszy. Od jakiegoś momentu, od niecałego roku kieruję swoim życiem bardzo źle. Wiem, że droga, którą obrałem nie była dobra. Nie jestem z tego dumny. Muszę zmagać się z pewnymi problemami, dolegliwościami. Pogoń za pieniądzem potrafi pogubić człowieka. Mam wrażenie, że obudziłem się za późno. Wszystko przestaje dla mnie mieć jakikolwiek sens. Jestem w momencie życia, gdy myślę nad śmiercią. Choć boję się tego to myśl o śmierci przynosi mi ulgę. Nie mam nikogo przy sobie. Boję się życia, choć kiedyś je kochałem. Wszystkie konsekwencje za moje błędy - muszę przez nie przejść. Brakuje mi osoby, która po prostu - bezinteresownie przytuli mnie i powie, że będzie dobrze - bez oceniania, żeby po prostu być. Jestem pogubiony. Pewnie wielu z Was odczuwa ogromną pustkę, która ściska Wam gardło od środka. Wiem, że powinienem skończyć z moją złą drogą - jednocześnie bardzo tego pragnę, ale z drugiej strony nie potrafię. Chcę z tym walczyć, ale z drugiej strony jestem tak wyniszczony, że nie mam siły. Wszystko we mnie jest takie sprzeczne. Trafiłem tu przypadkiem. Wiem, że nie jestem sam. Walczę ze sobą i z moją pustką każdego dnia. Raz bywa stabilniej, raz mniej. Od jakiegoś czasu zdecydowanie mniej.
