Nigdy przedtem nie wchodziłam na takie portale ale chciałam żeby poznać osoby które zmagają się z ciężka depresja i wyjść razem z tego . Wiem pomyslicie że to wariactwo ale tak nie jest . Z tej choroby wychodzi się tylko wsparciem dobrych ludzi mentora który doda nam skrzydeł i bliskich nam osób które będą na wszystko przygotowane na nasze ataki odrzucenie że ich nie potrzebujemy a tak na prawdę tak nie jest bo ta choroba nam tak mówi a nie my . Potrzebujemy ogromnego wsparcia rozmów i wychodzenia do tych miejsc które kiedyś sprawiały uśmiech na naszych twarzach . Potrzebujemy odnaleźć siebie jakim byliśmy poprzednio przed ta choroba . Ta druga ciemna strona przyjmuje nad nami kontrolę czyli diabeł . Musimy odnaleźć Boga w sobie chociaż to ciężkie . Ja sama przez całe życie miałam depresję ale maskowana . Dawałam radę bo byłam dzieckiem . Zwierzęta były moim mentorem w tym cierpieniu . Czułam że dla kogoś jestem ważną i potrzebna . Cieszyłam że pomagam im i dostawałam w zamian miłość bo od nikogo innego jej nie dostawałam . Jednak tlumilam w sobie negatywne emocje . Wyzbywalam się poprzez wiarę i że nastąpi kiedyś cud . Ze moje cierpienie kiedyś się skończy . Jednak nie zamknęłam tej przeszłości zawsze do niej wracałam bo prawie wszyscy mnie skrzywdzili rodzina przyjaciele tak jak inni .Ten ból pustka żal i nienawiść do rodziny tak jak do wszystkich osób nie jest do opisania . Przez parę lat byłam szczęśliwa a resztę lat żyłam w ogromnej próżni cierpieniu gdzie były nikłe szansę żeby się wydostać . Mam teraz 25 lat i myśli samobójcze . Czułam że jestem silna ale tak na prawdę słaba jestem .
