Mam 16 lat i objawy typowe dla depresji, dodatkowo wiele innych problemów psychicznych które nawarstwiały się przez kilka ostatnich lat. Od dawna chciałbym coś z tym zrobić ale nie jestem w stanie przed nikim się otworzyć ani nawet rozmawiać o takich tematach. Nie mam nikogo komu mógłbym zaufać. Mam kolegów których znam od podstawówki i w których towarzystwie czuje się po prostu dobrze, mogę z nimi rozmawiać na wiele tematów ale nigdy nie byłbym w stanie rozpocząć tematu mojej depresji czy innych zaburzeń, po prostu mam taką blokadę która mi na to nie pozwala. Rodzice raczej odpadają. Mam 3 starsze siostry, tak się złożyło że wszystkie chodziły kiedyś do psychologa/psychiatry. Jedna z nich chodzi też teraz. Jeżeli o nie chodzi to te tematu nie były jakimś tabu, ale ja, mimo że po niektórych zachowaniach można byłoby się domyślić nigdy nie byłem brany pod uwagę jeśli o to chodzi. Moi rodzice są dość tradycyjni i prości, odnoszę wrażenie że fakt że chłopak może mieć depresję w tak młodym wieku byłby dla nich szokiem, a u dziewczyn to bardziej normalne. Znam ich i boje się że mogliby powiedzieć coś w stylu "bo siedzisz cały dzień zamknięty w pokoju wyszedłbym gdzieś sport jakiś porobił i by nie było problemu" a ojciec jeszcze by pewnie dodał że to przez niezdrowe jedzenie. Z rodzeństwem też nie byłbym w stanie o tym rozmawiać, widzą mnie bardziej jako typowego nastolatka śmieszka, który cały czas chodzi zdenerwowany. Nie wiem za bardzo co mam robić, pisanie rad że muszę się przemóc jest bez sensu bo i tak nie dam rady. Dodatkowo mam pewne problemy z nazwijmy to nadpobudliwością (podejrzewam u siebie coś typu ADHD) przez co moje środowisko postrzega mój psychiczny stan zupełnie daleko od stanów depresyjnych. Bałbym się iść do psychologa sam bo nie chciałbym żeby ktokolwiek że znajomych mnie zobaczył. Już pomijając fakt że sam i tak nie pójdę bo nie jestem pełnoletni. Nawet jeśli nikt mi nie pomoże to przynajmniej się wygadałem...
