Mam 24 lata i od kiedy pamiętam moje życie nie układało się dobrze. Z rodziny to tylko mama dawała mi wsparcie, od dziecka chorowałam na padaczkę (bez rzucawek), byłam spokojną osobą więc od podstawówki w szkole doświadczałam przemocy psychicznej ze strony rówieśników. Brat choć nie wiem z jakiego powodu nigdy mnie nie lubił. Na studiach wyjeżdżając z miasta oddychnęłam od dawnego życia jednak tafiłam na bardzo toksyczny związek, a chłopak co raz bardziej robił się agresywny i po 2 latach udało mi się pomimo gróźb go zostawić, drugi chłopak był zbyt pewny siebie więc nie wytrzymałam takiego związku. Zostałam więc sama, a przez to jak traktowali mnie rówieśnicy nie mam znajomych jedynie jedną koleżankę, z którą udaje mi się czasami rozmawiać. Kiedyś nie mogłam sobie poradzić z tym wszystkim i chciałam popełnić samobójstwo tym bardziej że nikt z rodziny nie rozumie jak to wszystko wpłynęło na mnie i jaką mam nerwicę, z którą swojego czasu sobie poradziłam jednak dalej wróciła. Nie mogę sobie z nią poradzić, a przy braku zrozumienia jest to jeszcze bardziej trudniejsze. Od zawsze nie miałam chęci do życia i wolałam czasami by mnie tu nie było, ciągle czuję smutek i wszelkiego rodzaju lęki, mam zainteresowania ale i co raz większy zupełny brak motywacji i apatię, przede wszystkim bardzo niską samoocenę. Wszystko to coraz bardziej się powiększa. Wolę uciekać w świat marzeń niż czuć ten ból. Chciałam iść do psychologa, jednak brak funduszy mnie ogranicza, a pieniędzy nikt mi nie da, bo uważają że to tylko moje wymysły. Najgorszy jest brak zrozumienia. Chciałabym sobie pomóc ale nie wiem jak? Może wy mi coś poradzicie?
