Innerception

To nie piewszy raz gdy spostrzegam że brak snu powoduje że takie przytłoczenie z zmniejszoną koncentracją i brakiem chęci do czegokolwiek które mam w depresji jest usuwane. Dzisiaj kolejny raz tego doświadczyłem ponieważ nie spałem w nocy. Natomiast zawsze gdy się budzę to stan depresyjny jest nasilony i zmniejsza się powoli przez około 10 godzin. Ciekawi mnie dlaczego tak jest i jakie zmiany w funkcjonowaniu organizmu zachodzą że po śnie czuje się źle a im dłużej nie śpię to tym lepiej, a nawet moja koncentracja się poprawia. Wie ktoś coś na ten temat?

Kiedyś lubiłem gry. Obecnie to dla mnie tylko forma ucieczki. Najlepiej to nie chciałbym grać w nie i nie mieć z nimi nic wspólnego. Masz całkiem podobnie też gdy czuje zbyt duże napięcie, stres, a do tego jeszcze nie wiem jak rozwiązać problem i przez jakiś czas nie wymyślam rozwiązania to się poddaje i uciekam od problemów. Nie wiem gdzie szukać dobrego terapeuty. Wątpię też że kogoś mój stan zainteresuje na tyle aby się zaangażować w pomoc w moich problemach.

Nie wiem czy jestem uzależniony, ale wiem że używam grania w gry aby uciec od świata, życia które mi się nie podoba. Wie ktoś jak się z tego wyleczyć? Może wyleczyć jest niezbyt dobrym ujęciem problemu. Raczej zmienić życie tak abym nie używał ucieczki w gry. Raz byłem na terapii uzależnień ale tam psychiatra stwierdził że mam depresję. Nie chciałem zażywać antydepresantów i terapeutka Renata Zuba stwierdziła że mi nie pomoże. Tak więc po kilku spotkaniach było po terapii. Niedawno miałem pobyt w szpitalu psychiatrycznym, a tam na wypisie dali mi rozpoznanie F32.1 z F60.3, czyli epizod depresyjny i osobowość chwiejna emocjonalnie. Zresztą takie szpitale to dno. Faszerują tylko lekami po których można by spać 15 godzin i mają wywalone na pacjenta. Do tego jakieś głupie terapie zajęciowe, w stylu rysowania co było w przedszkolu, jakby miało to rozwiązać problemy w życiu. Nie wiem jak mam sobie poradzić z moimi problemami. Granie w gry, nie jest i nie będzie moim źródłem utrzymania. Natomiast moją przyszłość widzę w czarnych barwach.

Również polecam "Zarządzanie sobą" wyd. Difin. Dodatkowo jeszcze: Automotywacja - Beata Wolfigiel, Marzena Jankowska Ja i procesy samoregulacji - Mirosława Huflejt-Łukasik 6 filarów poczucia własnej wartości - Nathaniel Branden Męstwo bycia - Paul Tillich Zna ktoś książkę dotyczące homeostazy organizmu? Naukową lub popularnonaukową, byle nie pseudonaukową. Oczywiście wzmianki są w podręczniku do biologii, jednak szukam czegoś więcej.

Zadam to pytanie tutaj. Być może uzyskam zadowalającą odpowiedź. Moje pytanie dotyczy osobowości lub tożsamości. Właściwie to sam nie wiem czego dokładnie, mam problem z wydzieleniem czegokolwiek. Zagadnienia nakładają się na siebie i są mało precyzyjne. Pytanie. Czy człowiek jest w stanie się zmienić w bardzo dużym stopniu i jak by ta zmiana miała wyglądać? Zakładając że pewna osoba prowadzi następujący tryb życia: spędza wiele godzin przed tv, objada się, uczęszcza do pracy której nienawidzi, utrzymuje mało stosunków społecznych. Teraz ta osoba myśli się zmienić: uprawiać sport, zdrowo się odżywiać, znaleźć zadowalającą pracę i nawiązywać coraz więcej relacji z innymi. Czy taka osoba ma szanse się zmienić? Aby było jeszcze trudniej dodam że ta osoba nie miałaby motywacji do tej zmiany, mimo że jakaś jej część chce tej zmiany. Taki przykład, równi dobrze mogłem podać inny, byleby był ciężki.

Czy wie ktoś z czego wynika limit sesji psychoterapii długoterminowej refundowanej przez nfz. Limit to 75 sesji + 15 podtrzymujących. Po wykorzystaniu tych 90 nie można już korzystać z terapii przez chyba rok. Ma koś wiedzę dotyczącą przyczyn istnienia takiej sytuacji? Na pewno nie wynika to z ustawy, która zakłada coś innego, a można ją znaleźć w internetowym systemie aktów prawnych. NFZ może wprowadzać własne ustalenia w sprawie refundacji psychoterapii?