Witam.
Nie wiem od czego zacząć, bo to długa historia.
Może napisze dzis tylko tyle, lecze się na depresje jestem na zwolnieniu lekarskim juz czwarty miesiąc, chodze do psychologa wszystko na nfz bo niestac mnie na platne wizyty.
Na zwolnienie poszlam bo nie moglam wytrzymać w pracy z koleżankami podkopujacymi pode mną dolki i szefem który mnie nie docenial.
Mam 47 lat i żyję w zawieszeniu, boli mnie ciało,dusza i brak mi odwagi by odebrać sobie życie.
Męcze się więc sama w sobie.
Mam męża od ośmiu miesięcy ale juz się on mną znudził, zaspokił chęć posiadania żony i jednak woli być sam, zawsze byl typem samotnika i mieszkal z mamusią to mu wystarcza.
Ja nie jestem nikomu potrzebna, a i tak nie mam co od siebie dać, skoro nawet sobie juz nie umiem pomóc.
Boje się.
