Witam Wszystkich,
Mam 32 lata od lat cierpię na depresję, przeszedłem trochę w życiu i z niczym sobie poradzić nie mogę. Po pierwszej wizycie w 2006r u psychiatry na kolejną bałem się jechać i tak to się ciągnie. Nie mam wsparcia u nikogo, znajomi się odwrócili i jestem sam. Rodzina traktuje mnie jak parobka, każdemu mam pomagać, na słowo MAM SWOJE ŻYCIE słyszę a jakie ty masz swoje życie albo jakie ty chcesz mieć życie, nie potrzebne Ci pieniądze nie musisz mieć itd. W ostatnim czasie przyjechała siostra z zagranicy z siostrzeńcem i teraz sobie umyśliła że pójdzie do pracy a ze mnie zrobi niańkę w ogóle nikt nie pyta mnie o zdanie czy chce czy mogę tylko stawia przed faktem dokonanym. Nie zgadzam się na to ale matka koparę drze że trzeba im pomóc bo dom chcą stawiać. Ja nie mam nic, nawet już chęci do życia - w nocy spać nie mogę tylko myślę co ze mną dalej, nie widzę już przyszłości swojej. Nie mam dobrej szkoły, nikogo to nie obchodzi, nie mam pracy, nie mam siły by wyjść do ludzi bo i tak słyszę w domu siedź.
Nerwica już mnie zżera od środka, cały spięty jestem mam lęki, już wypalam się dosłownie. Matka tylko widzi żeby dobrze było córci i synkowi który pyskuje ale jest ok, mnie nie wolno. Ja słucham tylko że w domu trzeba posprzątać a siostra palcem nie kiwnie, nawet ja muszę jej zwierzakiem się zająć bo nie raczy.
Jak się z tego pozbierać? ;(
