cześć wszystkim. jakim cudem dajecie radę o tym wszystkim tak swobodnie pisać? ja mam od razu paranoję, że ktoś mnie rozpozna tu na tym forum, krzyknie: to ona!... cokolwiek zresztą miałoby to znaczyć. słowem, paranoiczne myśli. dziś jakby zacieklej atakują. jest tego dużo. siedzę w ich chmurce. nic sobie z nich niby nie robię, ale to dziobanie jednak kłuje i boli. nawalają jak z cekaemu, do tego napady nieśmiałości wynikającej z poczucia bycia o wiele gorszą od was, to wszystko są trudne warunki do pisania, stwierdzam.
jestem w tej chwili w fazie hipomaniakalnym. to trwa już ze trzeci dzień, ale tak naprawdę to w niedzielę miałam ostry atak, pierwszy od dawna, ostry atak agresji i wściekłości, skierowany na męża. bo przestałam regularnie brać prochy. miałam obsuwę, bo kończyły mi się prochy, a za nic nie chciałam wlec się do mojego psy po nową receptę, bo mam wstręt do wielu czynności życiowych i ograniczam się do najniezbędniejszych, a to mi się wydało sytuacją do opanowania: kroiłam tabletki i brałam połowę dawek. tak przez kilka dni. efekt<: w niedzielę wstała z łóżka jakaś inna kobieta niż ja, scena jak z horroru.
uzupełniłam już arsenał prochów ale od niedzieli jestem sperturbowana. teraz korzystam z uroków jazdy bez trzymanki w mojej głowie. aktualnie zżera mnie myśl, że niepokój może mnie zabić, co jak wiadomo jest prawdą.
pozdrawiam wszystkich.
