Nie dawno wróciłam z Holandii , miesiąc tam był dla mnie koszmarem. Chciałam spróbować po prostu nie dałam rady wróciłam też z powodu na mamę ale nie wiem jak jej pomóc. Ma swoje pieniądze a i tak nie płaci za mieszkanie , przyszło pismo o nakazie eksmisji . Nie mieszkam z nią , przecież nie mogę ciągle spłacać jej długów a spłaciłam już nie jeden i to nie mały ciągle jej pomagam.Całe życie myślę tylko o innych , mam 30 lat nie mam męża dzieci ( dwa razy poroniłam ) , poroniłam chyba z nerwów tak mi się wydaje bo jak to inaczej wytłumaczyć, mam dwie siostry jedna od dwóch lat nie utrzymuje kontaktu żadnego z mamą , druga ponad rok jest za granicą i każda ma wszystko w dupie bo inaczej tego nazwać nie potrafię. Jestem w związku który jak tak dalej będzie legnie w gruzach. Nie mam ochoty jeść bo i po co nic nie sprawia mi radości znajomych też nie mam , ciągle siedzę w domu. Bo po co wyjść do kogo ? Do mamy żeby usłyszeć że płacić nie będzie bo dostanie inne mieszkanie? Wyjazd za granicę to było moje marzenie , chyba myślałam że uwolnię się od wspomnień a jednak nie . W domu ciągle od swojego chłopaka słyszę że nic nie robię , obiad sam do garnka nie wpada prawda? Samo się nic nie posprząta , pies sam na spacer nie wyjdzie . A robię naprawdę dużo , codziennie obiad z dwóch dań , posprzątane , ciepło w domu. Jak pracowałam w Pl to wychodziłam o 9 do pracy wracałam na 21 i co zastawałam w domu? Bałagan itp ja już nie mam nerwów do tego wszystkiego , jak wylądowałam w szpitalu bo zakułam się w stopę , operacja była potrzebna i mc czasu w szpitalu to też byłam sama to tylko cześć mojej historii chciała bym zniknąć i już .
