co_nice

Twoja potrzeba somatyzacji, nazwania wszystkiego jest ciekawa diagnostycznie. Mysle ze dopoki nie zglosisz sie po pomoc, to nic sie nie zmieni w kwestii postrzegania siebie. Zadne slowa, argumenty nie wplyna na widzenie siebie. Czlowiek ktory nie mysli, to po prostu nie mysli. Chociaz to ciezkie do osiagniecia. Jest takie piekne zdanie, Jeden zawsze bladzi, prawda zaczyna sie od dwojga. Zycze Ci podjecia decyzji o dolaczeniu do tego dwojga i przepracowania kilku tematow.

Wszystko, co opisujesz jest myśleniem, tworzeniem i przeżywaniem. Co więcej widać w tym emocje. Sam fakt, że poruszasz się w takiej terminologii, świadczy o tym, że nie masz żadnego problemu z myśleniem. Pytanie, dlaczego tak siebie postrzegasz? To jest pytanie dla dobrego terapeuty. Czy nie myślałeś o jakimś oddziale dziennym, gdzie miałbyś możliwość poobcować z drugim człowiekiem, a może z czasem otworzyć się na jakieś nowe doświadczenia. Życzę Ci powodzenia!