hopeee

Taaa trzeba być silnym, rozwijać się, realizować pasje, poznawać nowych ludzi, cały czas być szczęśliwy - głupi, durny wyścig szczurów, gonienie za nie wiadomo czym. Bo życie wymaga wielu starań by w pełni dać szczęście sobie i bliskim? hehe Ostatnio uśmiechnęła się do mnie pewna osoba, miała bardzo ładny uśmiech, myślę że przez ten moment byłam szczęśliwa, jestem pewna, że przez ten moment byłam w pełni szczęśliwa, a ta osoba nie wyglądała na taką, która poczyniła "wiele starań by w pełni dać mi szczęście", tak jakoś wyszło. Kiedy słyszę hasło "poszukiwanie siebie", "realizacja siebie" zawsze kojarzy mi się to z psem goniącym własny ogon. Może twój obecny stan jest po to, żebyś się zatrzymała, zobaczyła jak piękny jest świat, popatrzyła na liść i godzinami zastanawiała się nad procesem fotosyntezy i jak genialnym urządzeniem jest liść, roślina itp. Może po to, żebyś nauczyła się być wdzięczna za to co już masz, zaczęła to doceniać. A za jakiś czas ten stan minie i znowu ruszysz do realizacji zadań, do odkrywania pasji. Życie to bardzo długa droga, nie da się jej pokonać biegnąc cały czas sprintem, chcesz iść do przodu to czasami się zatrzymaj, rozejrzyj w około. A inni niech dalej gonią swój własny ogon im się tylko wydaje, że są tacy do przodu. Tak łatwo z rąk wymyka się. Ucieka wciąż, znika we mgle. A ty je chcesz na własność mieć. Chcesz zamknąć na klucz. Przed światem schować. Skryć jak skarb, swój prywatny skarb. Niemożliwe. Bo szczęście to przelotny gość. Szczęście to piórko na dłoni, co zjawia się, gdy samo chce i gdy się za nim nie goni. Tym więcej chcesz im więcej masz. Wymyślasz proch, chcesz sięgnąć gwiazd. Lecz to nie to, nie to, nie tak. I ciągle czegoś nam brak do szczęścia, wciąż nam brak, tak zachłannie brak. Otwórz oczy. Szczęście to ta chwila co trwa, niepewna swojej urody. To zieleń drzew, to dzieci śmiech. Słońca zachody i wschody. ***** Więc nie patrz w dal, bo szczęście jest tuż obok nas. W zwyczajnym dniu, w zapachu domu, wśród chmur, w ciszy traw. Jest blisko nas, blisko tak, blisko tak! Bo szczęście to przelotny gość, przebłysk słonecznej pogody. I dużo wie, kto pojął, że szczęście to garść pełna wody. Szczęście to ta chwila co trwa, szczęście to piórko na dłoni, co zjawia się, gdy samo chce i gdy się za nim nie goni... Owszem ,uśmiech drugiej osoby to miły gest,ale cały czas ktoś nie będzie się do Ciebie uśmiechał .Mi bardziej chodzi o to by samej w sobie mieć siłę by cieszyć się z życia ,brać z niego co najlepsze,robić coś pożytecznego co zapewni nam satysfakcję ,radość ale też dobra przyszłość .Te najdrobniejsze gesty jak uśmiech ,powiedzenie sobie cześć ,patrzenie się na drzewa,niebo ,słońce na pewno znacznie poprawiają nasze samopoczucie.Chodzi mi o sile ,by nawet w tych trudnych sytuacjach podnosić się i iść dalej ,ale właśnie co jeśli komuś tego brakuje ?Kiedy przejmuje się nawet najmniejsza głupota?

Może dlatego, że nie robisz tego, co powinnaś? Nie realizujesz własnych marzeń lecz robisz to, czego oczekują od Ciebie inni/otoczenie. Zastanów się nad tym, co naprawdę mogłoby dać Ci szczęście i poczucie realizacji. Właśnie mam kompletna pustkę w głowie i nie wiem co mogłoby mnie w pełni zadowolić .Wiem, trzeba próbować żeby się przekonać ,ale ja nawet nie wiem od czego mialabym zacząć .Szybko się poddaje

Myślę ,że z tym bagażem to może być prawda bo fakt jest taki że mam wysokie wymagania wobec siebie jak i też innych ludzi .Ciężko mnie zadowolić choć wiem ,ze dużo radości na pewno sprawia mi kontakt ze znajomymi ,przyjaciółmi ,ale czuję że to nie daje mi w pełni szczęścia ,bo kiedy jestem sama zaczynam myśleć i mieć negatywne myśli najbardziej wobec swojej osoby .Chciałabym mieć na tyle siły w sobie by móc umieć żyć samej i być szczęśliwa ,bo wiadomo ,ze każdy człowiek ma swoje zajęcia i nie mogą oczekiwać od kogoś 100% zainteresowania sobą bo na dłuższą metę mogłoby to być męczące .Co do tych negatywnych myśli to chyba od ok.roku mi towarzyszą

Tylko od jakiegoś czasu nawet te najmniejsze rzeczy nie sprawiają mi radości.Mam dużo czułości i empatii wobec innych ,staram się pomagać ludziom kiedy widzę ze tego potrzebują ale co z tego kiedy sama czuje się nieszczęśliwa .Boje się tylko tego ,ze jeśli nadal będę mieć takie nastawienie i samopoczucie to będzie jeszcze gorzej. Wiem,ze niczego nie zmienię jeśli nie zmienię swojego myślenia ,wiem ze nic nie zdziałam jeśli zakładam na wstępie ze mi się nie chce albo że się nie uda .

Hej.Zacznę od tego,ze ogólnie nie należę do osób które uczestniczą w rozmowach na forum ,ale coś mnie natknelo ze może warto spróbować .Ogólnie jestem bardzo radosna osoba ,z poczuciem humoru,towarzyska ,na.pierwszy rzut oka wszystko wydaje się być ok,ale od pewnego czasu to ja sama czuje ze nie jest ok .Zawsze miałam dużo zapału i energii do życia a ostatnio nic mnie nie cieszy ,czuje się samotna choć mam kilku zaufanych przyjaciół i znajomych ,czuje ze to co robię nie ma sensu ,chciałabym podjąć jakieś nowe wyzwania ale brakuje mi motywacji i energii ,często widzę wszystko w ciemnych kolorach ,czuje się często nie rozumiana i odrzucona .Wiem,dzisiejsze życie wymaga wielu starań aby w pełni dać szczęście sobie i bliskim i każdy tak naprawdę toczy codziennie walkę o samego siebie tylko dlaczego inni są silni ,rozwijają się ,szukają swoich pasji ,poznają nowych ludzi a ja wciąż stoję w miejscu ?Co w takim razie mam zrobić ,kiedy zdaje sobie z tego sprawę a nie mam siły zrobić czegokolwiek żeby moje negatywne nastawienie do życia zniknelo?