Od samego początku mama mnie wychowywała przy sobie (a nie przy kolegach) przez co jestem osobą bardzo małomówną i słabo potrafię się kontaktować z rówieśnikami. Jak by tego było mało poszedłem o rok wcześniej do szkoły (i to prywatnej) przez co byłem całkowicie zamknięty w sobie, nie potrafiłem Z NIKIM z klasy się dogadać. Następne lata nie były takie fajne, klasa mi dokuczała... w klasie mieliśmy około 10 osób, z czego połowa to byli chłopacy i lubili sobie ze mnie żartować (teksty tylko różne szły) przez co w ogóle postanowiłem nic nie mówić, bo wiedziałem, że to się skończy komentarzem. Trwało to aż do 3 klasy gimnazjum (czyli jakieś 9 lat, od zerówki do 3 gimn.). Później poszedłem do liceum. Tam było ZUPEŁNIE inaczej. Niestety, trafiłem na towarzystwo, które było zupełnie przeciwieństwem dla mnie. byłem jedyną osobą w klasie, która nie piła lub nie paliła czy nie brała... Oni przez to się ze mnie zaczeli nabijać... Czułem się w tej klasie o wiele gorzej niż w gimnazjalnej, bo oni wyzywali mnie od najgorszych. W połowie 1 klasy przeniosłem się do innej klasy. Obecnie jest ona najlepszą w jakiejkolwiek byłem.
Problem jest u mnie taki, że jestem bardzo zamknięty w sobie. Boję się kontaktów z ludźmi, wolę ich unikać, traktuję siebie okropnie nisko, często mam ochotę umrzeć, nie mam zainteresowań prócz komputera, na którym spędzam dłuuuuugie godziny. Nauka idzie mi BARDZO słabo. Na szczęście nie chudnę, trochę przytyłem od wakacji (15 kg. i teraz ważę 75 przy wzroście 167 - tragedia), śpię dobrze.
Dodam jeszcze, że w towarzystwie więcej niż 3 osób nie potrafię się otworzyć. Po prostu czuję jak by mi ktoś wyrwał struny głosowe i nie mogę wydobyć głosu i nie mam pojęcia, co powiedzieć...
Czy mogę coś zrobić, by się otworzyć przed ludźmi i wyjść z tej "depresji"? Czy jest to w ogóle "depresja"?
