Witam.
Jestem DDA/DDD.Mam borderline co się z tym wiąże w moim życiu jest miejsce ma kleptomania,nerwica,depresja,zaburzenia odżywiania(bulimia i kompulsywne odżywianie),wydawanie wielkiej ilości pieniędzy rozrzutnie,kłamanie,tłumienie uczuć,brak własnej tożsamości,chwiejne nastroje,niska samoocena,czasami chwilami duża(niewiem skąd),stany dużej euforii potem wielkiego smutku.Lęk i strach bez powodu a czasami zbytnia odwaga,niedojrzałość emocjonalna,autodestruktywne zachowania..Od wielu lat zaczęłam uświadamianie sobie i powoli się przebudzałam.Myślę że geny,dzieciństwo,rodzice,moje ja miało wpływ na to jaka jestem teraz.Brat mój twierdzi,że od mała było ze mną coś dziwnego ale nikt ze mną nie poszedł do specjalisty i wszyscy machali rękami na to co mówił.Ja zaczęłam czuć się obco już w przedszkolu,potem nabierało to większego odchyłu coraz bardziej.I niewiem czy mam szanse być normalna,serio niewiem.Myśli samobójcze miałam od liceum,jak dorosłam też się pojawiały,potem jednak stwierdziłam,że nie da mi to ulgi o jaką mi w tym chodziło,po za tym uważałam że rodzina będzie cierpiała.Teraz w tej chwili nie patrze z żalem na swoje życie.Czuje że coraz bardziej oddalam się od życia,wiem ile trace i czasami ten ból jest nie do zniesienia,,potem jest mi wszystko obojętne.Zdałam sobię sprawę że mój stan jest bardzo piważny i głęboki bo trwa już od dziecka i tak sobię myślę że jak żyć ?:) na lekach?żeby jakoś przetrwać i ciągnąć kolejne dni? Bezsensu.Nawet niewiem po co to piszę bo i tak ktoś mi napiszę pewnie wszyscy mamy problemy,w Afryce mają gorzej,próbuj.Tylko,że ja to wiem ,po prostu czuje się bezsilna,czuje że nic mnie nie cieszy,już nie.... i mam dość tego chwiejnwgo koła raz mam doła raz super nastrój to męczy i robi ze mną co chce
