Olkix

Witam, jestem tu po raz pierwszy i przyszłam tu po rade. Mam 14 lat. Bardzo często płacze. Gdy ktoś mi coś powie niemiłego lub gdy cos mi nie wyjdzie to płacze. Lubię samotność. Wtedy jest tak spokojnie i moge rozmyślac nad moimi marzeniami, chociaz wiem, ze nigdy sie nie spełnią. Nienawidze imprez, za duzo ludzi, za głośna muzyka. Płaczę niemalże codziennie. To nie jest tak, ze jestem szarą myszka. Mam znajomych, z którymi sie wyglupiam. Jestem pewna siebie. Nigdy nie miewam mysli samobójczych, dla mnie to okropne. Mam duzo kompleksów chociażby z powodu mojego wyglądu ( nadwaga ). Wiele osob z tego powodu sie ze mnie smieje a ja wtedy, jak sie mozna domyślić, mam juz łzy w oczach. Myślę o sobie, ze jestem beznadziejna. Nie mam przyjaciół, ponieważ nie umiem z kimś na dłuższą metę się przyjaźnic. Więc to raczej tyle o mnie. Ale nie o to tu chodzi. Mam następujące pytanie. Czy to dojrzewanie czy moze jakies zaburzenie czy depresja?

Witam, jestem tu po raz pierwszy i przyszłam tu po rade. Mam 14 lat. Bardzo często płacze. Gdy ktoś mi coś powie niemiłego lub gdy cos mi nie wyjdzie to płacze. Lubię samotność. Wtedy jest tak spokojnie i moge rozmyślac nad moimi marzeniami, chociaz wiem, ze nigdy sie nie spełnią. Nienawidze imprez, za duzo ludzi, za głośna muzyka. Płaczę niemalże codziennie. To nie jest tak, ze jestem szarą myszka. Mam znajomych, z którymi sie wyglupiam. Jestem pewna siebie. Nigdy nie miewam mysli samobójczych, dla mnie to okropne. Mam duzo kompleksów chociażby z powodu mojego wyglądu ( nadwaga ). Wiele osob z tego powodu sie ze mnie smieje a ja wtedy, jak sie mozna domyślić, mam juz łzy w oczach. Myślę o sobie, ze jestem beznadziejna. Nie mam przyjaciół, ponieważ nie umiem z kimś na dłuższą metę się przyjaźnic. Więc to raczej tyle o mnie. Ale nie o to tu chodzi. Mam następujące pytanie. Czy to dojrzewanie czy moze jakies zaburzenie?

Witam, jestem tu po raz pierwszy i przyszłam tu po rade. Mam 14 lat. Bardzo często płacze. Gdy ktoś mi coś powie niemiłego lub gdy cos mi nie wyjdzie to płacze. Lubię samotność. Wtedy jest tak spokojnie i moge rozmyślac nad moimi marzeniami, chociaz wiem, ze nigdy sie nie spełnią. Nienawidze imprez, za duzo ludzi, za głośna muzyka. Płaczę niemalże codziennie. To nie jest tak, ze jestem szarą myszka. Mam znajomych, z którymi sie wyglupiam. Jestem pewna siebie. Nigdy nie miewam mysli samobójczych, dla mnie to okropne. Mam duzo kompleksów chociażby z powodu mojego wyglądu ( nadwaga ). Wiele osob z tego powodu sie ze mnie smieje a ja wtedy, jak sie mozna domyślić, mam juz łzy w oczach. Myślę o sobie, ze jestem beznadziejna. Nie mam przyjaciół, ponieważ nie umiem z kimś na dłuższą metę się przyjaźnic. Więc to raczej tyle o mnie. Ale nie o to tu chodzi. Mam następujące pytanie. Czy to dojrzewanie czy moze jakies zaburzenie?