macgrz

Mam dysmorfofobię od dziecka i przez całe dorosłe życie. Czasem było lepiej, ale zawsze gdzieś się czai i po lepszym czasie wyskakuje na nowo. Tabletki niewiele mi pomogły, zniszczyły wątrobę, spowodowały uzależnienie. Tak samo leczenie alkoholem dysmorfofobii przyniosło uzależnienie i nie pomogło. Ale staram sie z tym żyć i nie pogrążać się w myślach obsesyjnych i niekończących się analizach, nie rozpraszać przez wizje zniekształcenia. Powtarzając w koło że to urojenie i nieprawda, powstrzymywać sie przed sprawdzaniem w lustrze i czy wypytywaniem innych ludzi czy dobrze wyglądam pozwala mi sie to skoncentrować na tym co robię i spędzić jako tako czas w towarzystwie.