Jest to mój pierwszy post na tym forum i również okazja do przywitania się, więc - cześć
Mam 17 lat i przez parę lat leczyłam się z "zaburzeń depresyjnych w okresie adolescencji". Na samym początku było to spowodowane wyśmiewaniem w szkole, ale po jakimś czasie wszystko ucichło, rzekłabym, że byłam szczęśliwa. Od kilku miesięcy jednak czuję się coraz gorzej, ciągle jestem smutna, praktycznie nie wychodzę z domu, tak naprawdę jedynie do sklepu, lub z moim chłopakiem, z którym rzadko się widzę z powodu jego pracy. Ostatnio zaczęłam planować samobójstwo, ale boję się to zrobić. Mam również wahania nastroju, w ciągu minuty mogę się zmienić o 180° - mogę być szczęśliwa, pełna energii i śmiać się, a dosłownie po minucie krzyczeć na wszystkich i rzucać przedmiotami, żeby zaraz rozpłakać się, że jestem taka żałosna i że tak źle potraktowałam bliskich. W sumie od zawsze mam też, jakby to ująć, "deformacje" ciała, polegają na tym, że tylko wtedy, gdy próbuję zasnąć, czuję że na przykład moje nogi są długie aż do innego pokoju, przechodzą dziurą pod drzwiami i gdzieś tam sobie leżą, a ręce są malutkie, jak patyczki do lodów. Nie mogę spać, a jeśli już zasnę, to zazwyczaj budzi mnie jakiś koszmar, zazwyczaj ich nie pamiętam, lub są one absurdalne, ewentualnie jeśli już zasnę, to mam problem z wstaniem, zawsze jest mi zimno i nie mam motywacji, żeby się ruszyć.
Czy to jest depresja?
Chciałam jeszcze dodać, że ostatnimi czasy często się kłócę z chłopakiem, przez odległość, na co reaguję milczeniem lub płaczem albo agresją, wszystko zależy od sama nie wiem czego.
