Nie wiem, co robić, czuję się zrozpaczona, mam wrażenie, że swoją chorobą zarażam najbliższe mi osoby, z niczego nie potrafię się cieszyć i po prostu boję się żyć. Macie też tak, że dystymia wpływa na osoby z Waszej rodziny, Waszych partnerów? Jak dajecie sobie z tym radę? Zawsze tworzyłam szczęśliwy związek, a teraz widzę, jak moja druga połówka co dzień chodzi przygnębiona i podłamana, nie rozmawia ze mną, bo mam wrażenie, że nie chce mnie martwić, a ja nie wiem, co się dzieje, czy to po prostu jego chwilowe obniżenie nastroju (chociaż nigdy takiego nie miewał) czy to po prostu moja wina, bo ja tym swoim całym jęczeniem, lękiem i izolacją sprawiłam, że on czuje się źle. Wypytuję go o to, ale czuję, że to tylko pogarsza sprawę, czuję się nachalna, nie wiem co robić.
