Dobry wieczór Państwu,
W pedałówie przestałem obchodzić urodziny i zapraszać innych do domu. W gimnazjum po raz ostatni poszedłem do kogoś do domu na urodziny czy coś. W liceum ludzie szybko się zorientowali, że jestem pierdoła i generalnie będę ich męczył jak jest źle, kiedy im jest dobrze. Mieli rację, wasza kolei.
Teraz studia, mam znajomych, paru kolesi z liceum też spotykam - ciekawi ludzie, i fajnie że gdzieś, czasem, coś. Ale to wszystko rzadko. Kiedy się poczuję w miarę z kimś swobodnie, to robię się chamski, (nazbyt) bezpośredni, generalnie niemiły. Tak sobie wyobrażam bycie towarzyskim, to żarty nie? Mnie śmieszą.
No więc inni ludzie mnie raczej unikają - się nie dziwię, bogiem a prawdą sam unikam ludzi takich jak ja. A jak nie unikają, to ja ich unikam. Gadki szmatki mnie męczą, bo chciałbym gadać o sobie. A jak gadam o sobie to mam poczucie, że się wieszam na ludziach, i jestem jedną z tych negatywnych osób których może by było lepiej nie mieć w swoim życiu (tutaj sięraczej nie mijam z prawdą). No to wolę być sam - mniej żałośnie, choć tylko trochę.
No i jestem sam, hura. I wszystko było by pięknie w tych moich paru metrach akademika, gdyby nie to, że mi brakuje ludzi. Wróć, brakuje mi dobrego samopoczucia. Ale taki to już ten @#$!@$ los, że nie jestem jaszczurką, i mam ten "małpi" społeczny mózg, i czasem... każdy wie jak jest.
No to i piszę do Państwa, bo podobno pomaga. A jak już piszę, to sobie to swoje jęczenie też poćwiczę. Jak człowiek ładnie jęczy to lepiej wygląda, niż kiedy tak chodzi jakby miał touretta cały czas i kurwi... kurwa.
Kolorowych snów Państwu,
ja
