Jestem zdania, że kryzys jest szansą - mam nadzieję, że wszystko co dzieje się w naszym życiu to środek do celu. Jakkolwiek zabrzmi to irracjonalnie - wierzę, że solidne dawki cierpienia przybliżają nas do poznania siebie. To trochę jak z wygraniem w lotto - nagle masz mnóstwo pieniędzy, ale nie szanujesz ich wartości. Jestem prawdziwie przekonana, że wszystkie atuty, które posiadamy mogą wyjść z kokonu, który tymczasowo jest szczelny i wydawałoby się - nieprzepuszczalny. Pytanie tylko jak się odważyć na zmianę. Im dłużej coś trwa, tym bardziej jest to komfortowe - zważywszy na to, że w większości jesteśmy perfekcjonistami. A co, jeśli nieświadomie staramy się być najlepszymi w naszej "ułomności" ? Co, jeśli okaże się, że bez etykiety którą nosimy wewnątrz okażemy się nadzy? Myślę, że wszystkie doświadczenia w dotychczasowym życiu - nawet (a zwłaszcza) te negatywne uczą empatii i wrażliwości na drugiego człowieka. Skoro było jak było - tak miało być. Jestem zdania, że jeżeli świadomie podejmie się decyzję o zmianie - to znajdą się rozwiązania. Ile stracę, nie będąc już sobą, którą/którego znam ? Ile zyskam ? Ile chce oddać ? Ile zostawić ? Mam nadzieje, że te samodzielnie "zarobione" doświadczenia, pozwolą na głębsze zrozumienie siebie. Ci, pozornie szczęśliwi - którzy często są wzorem, być może nie mieli szansy dotknąć podobnych emocji. Być może mają to naturalne flow. Być może. Witam wszystkich.
