Wiem, jak jest z samotnością, kiedy chorujesz na depresję. Jak ja. Unikam bliższych kontaktów, bo boję się rozczarowań, braku zrozumienia. I mam świadomość, że mogę być męcząca dla innych. Od lat nie umiem się śmiać, cieszyć z czegokolwiek. I widzę, że inni nie próbują być ze mną w bliższych relacjach, bo nie wiedzą jak się zachować. Koło zamknięte. Wynik? Jestem samotna, choć na świecie są miliardy ludzi. Czasami chciałabym umrzeć, ale nie mogę. Jeszcze nie. Muszę wychować córkę. Teraz udaję zatem, że nikogo nie potrzebuję. A to jest piekło, dużo gorsze od tego,którym nas straszy Kościół. Ale jest przecież już słynne powiedzenie " Taki mamy... " (a tu możesz wpisać, co Ci akurat na sercu leży...
