Hej! mam 22 lata. moje dzieciństwo wspominam jako koszmar. tz. gdy skończyłam 12-136 lata moja obecność przestała jej przeszkadzać. zaczęły się wyzwiska, poniżenie czasem bicie... bywały np. 3 dni że byłam jej ukochaną córeczka a zaraz krzyczała ze jestem zerem. czasem mnie biła. Moja mama jest strasznie nerwowa. i wszystko wyładowywała niestety na mnie (mam też brata ale on był tym lepszym dzieckiem wg. mamy), atmosfera w domu była okeopna ciągły stres, bo nie wiadomo kiedy mama będzie miała atak wyprowadziłam sie z domu mieszkam z chłopakiem, jednak przez to wszystko jestem strasznie nerwowa byle drobiazg wyprowadza mnie z równowagi, Wrzeszcze, wyzywam go... rzucam w niego różnymi przedmiotami... czasem go uderze , wydaje mi się że jestem zerem i nic w życiu nie osiągnie. nie wiem czy to można leczyć? czy zawsze będę taka nerwowa. czasem nawet jedna rzecz np. nie umyte naczynia są powodem do awantury oraz wyzwisk z mojej strony. nie wiem gdzie mam z tym iśc..
