Witajcie. Jestem studentką, Od par lat mieszkam na stancji. Dostałam propozycje od przyjaciółki wyjazdu na 6 tygodni do pracy za granicę. Strasznie boję się tęsknoty za chłopakiem. Aż wydaje mi się to jakieś chore. Miałam trudne dzieciństwo, ojciec alkoholik. Pamiętam, że często idąc do szkoły płakałam, że muszę zostawić mamę samą. Nawet miałam taki czas, że płakałam z 3 tygodnie prawie na okrągło. Rodzice zawieźli mnie wtedy do psychologa, ale powiedział, że wszystko jest w porządku. Przeszło mi. W podstawówce byłam też na 2 tygodniowych koloniach, też codziennie beczałam. Dwa lata temu miałam zastąpić koleżankę w pracy nad morzem. Ale jak tam zajechałam tak strasznie zaczęłam tęsknić, że nawet jak chłopak pisał do mnie sms-a to łzy same mi leciały. Nie dałam rady z nim rozmawiać przez telefon. Postanowiłam wrócić. I teraz ta propozycja. Z jednej strony bym chciała zarobić, a z drugiej jak nawet teraz o tym myślę to robi mi się niedobrze i chce mi się płakać. Tyle ludzi wyjeżdża i sobie radzą. Jestem jakaś inna? Nie wiem czego się boję, ale to straszne uczucie mnie paraliżuje. Wszyscy mówią żebym jechała, ale nie rozumieją, że ja tam nie będę dała rady jeść, dzwonić... Co mi radzicie?
