Chciałabym napisać wszystko od początku, a właściwie od momentu, kiedy moje życie zaczęło się diametralnie zmieniać. Jednak to długa i nieciekawa historia. Mam 17 lat, a czuję się mentalnie jak starzec. Często wspominam dawne, normalne czasy i dawnych, normalnych znajomych. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało z moim życiem. Nie mogę tego przeboleć. Zwłaszcza dobija mnie fakt, że w ubiegłym roku niegdyś bliska mi osoba odebrała sobie życie. Razem weszłyśmy w ten "zły świat", jednak nasze drogi się rozeszły. Przez ćpanie straciłam w sumie wszystko. Jej śmierć przeprowadziła mnie przez wszystkie stany. Ostatecznie postanowiłam walczyć. Każdy dzień jest walką o przetrwanie, o chęć do życia. Od stycznia tego roku zaczęłam ograniczać ćpanie do samych weekendów, co było dla mnie nie lada wyczynem. Byłam z siebie dumna. Stwierdziłam, że mam już nad tym kontrolę i robię to, bo lubię. Chciałabym przestać brać całkiem, ale nie potrafię, nie mogę i coś we mnie nie chce. Planuje wybrać się na jakąś terapię po skończeniu osiemnastki. Nie wiem co tutaj robię i po co to piszę. Chyba zwyczajnie potrzebuje rady, wsparcia, nadziei. Tak, nadziei przede wszystkim, bo ostatnio moja motywacja kuleje, a zbliżają się wakacje i boję się, że popłynę jak rok wcześniej...
