Moja mama ma zdiagnozowaną nerwicę i odkąd byłam dzieckiem miała tendencję do wiecznego odreagowywanie tego na mnie poprzez krzyk chociażby o to, że nie domyśliłam się czegoś, przez co i ja zaczęłam chorować na nerwy. Niestety pomimo mojego wołania o pomoc (od 1 gimnazjum prosiłam mamę żeby zabrała mnie do psychologa, niestety ona tylko twierdziła, że to dojrzewanie...) za późno byłam w stanie sama wziąć się za siebie. Na razie od 18-stki dzieli mnie 5 miesięcy, więc wciąż jestem narażona na jej krzyki, a przed 18 rokiem życia w okolicy nie ma żadnego psychiatry/ psychoterapeuty dziecięcego (psycholog stwierdził, że nie jest w stanie mi pomóc). Tak więc proszę was z całego serca o rady jak sobie z tym radzić?! Psycholog radził mi uprawiać sport, spotykać się ze znajomymi i polecił ćwiczenia na opanowanie oddechu. Problem w tym, że jak chcę zrobić cokolwiek z tego to krzyk zaczyna się od nowa, że nic nie robię, tylko cały czas mnie w domu nie ma (szkoła do 15, + 2 w dni w tygodniu do 19), że ona jest spracowana, że powinnam się domyślić, że tyle w ogrodzie jest do zrobienia... Proszę też o rady ponieważ nawet jak już będę "dorosła" to wciąż nie będę samodzielna i przez najbliższe 2 lata (wspomagane do tego jej zaczynającą się menopauzą ;-; ) będę mieszkała pod tym samym dachem z kobietą która na 1000 słów wypowiedzianych do mnie, zaledwie 200 wypowiada normalnym tonem i nie wiem ile jeszcze zniesie moja psychika.
