samotnaona

ale ja nie czuję się jakoś bardzo zaburzona, jest dużo lepiej niż kilka lat temu. Radzę sobie, nawet całkiem dobrze funkcjonuję. Nie chcę przelewać swoich problemów na kogoś innego. Chciałabym po prostu mieć kogoś dla kogo będę ważna, kogooś kto o mnie dba i o kogo ja bym mogła dbać.

Terapia zmieniła dużo w moim życiu. Stałam się troche bardziej pewna siebie, umiem postawić granicę, nie daje się wykorzystywać ludziom w pracy, potrafie powiedzieć swoje zdanie, daje sobie prawo do smutku, złości i innych uczuć. Troszkę polubiłam siebie, nie staram się już być perfekcyjna za wszelką cenę. Zmieniło się dużo, dużo lepiej mi się funkcjonuje. Może i trochę idealizuje bycie z kims, ale mam poczucie, że teraz jest to coś, czego mi potrzeba. Tak najbardziej. I mam wrażenie, że będzie wtedy lepiej. Może się mylę, ale takie mam pragnienie.

Chciałam się wyżalić, tak po prostu. Nie mam komu, więc moze napisanie sprawi mi ulgę. Czuję się samotna, tak bardzo samotna, samotna do szpiku kości. Trzydziestka na karku, a oprócz kota nie mam się do kogo przytulić. Od 7 lat nie byłam w związku. W sumie byłam tylko w jednym jak byłam młoda. Od tamtej pory nic. Tak bardzo brakuje mi kogoś bliskiego, kogoś w kogo można się wtulić, posiedzieć na kanapie oglądając film, ugotować coś razem, wyjść w weekend. Nie mam nikogo. Nie mam też rodziny, nikogo bliskiego, znajomych. Niby sobie radzę, zawodowo funkcjonuje, ale prywatnie zero. Mam zdiagnozowaną dystymię, jestem w trakcie terapii od dwóch lat, biorę leki. Ale mam wrażenie, że na nic to wszystko, bo to mi nie zastąpi kogoś, kogo mi brakuje. I dopóki to się nie zmieni, to nie poczuję się lepiej. Staram się wychodzić, w pracy też mam kontakt z ludźmi, nie jestem straszydłem, dbam o siebie, Oczywiscie nie jestem super laską, ale jakaś straszna chyba nie jestem... Lubię dbać o drugiego człowieka, zawsze staram się myśleć o innych. Nie chcę wyjść na desperatkę, pewnie to trochę tak brzmi Ostatni raz ktoś mnie przytulił 7 lat temu. To boli