Witam wszystkich serdecznie śledze to forum od 2 lat ale dziś postanowiłem się tu wpisać. Zmagam się z deprechą już 3 lata, 7 tygodni pobyt w szpitalu, 6 miechów na zwolnieniu. Teraz pracuję, ale to ciągłe zmaganie. Mam 39 lat z radosnego faceta i duszą towarzystwa, lubiącym podróże stałem się człowiekiem który się izoluje od społeczeństwa. walczący z "pustką" i "bólem istnienia" wykastrowanym z uczuć i ciągle nic się nie chce. Cholera kiedy to minie ?. Przerobiłem już cała aptekę, aktualnie łykam: tritico 150, aurorix 150, prefaxine 37,5, ketliept. Na noc żeby szybko wyłączyć mózg 2 tabletki zolpicu bo jedna to mało. Tabletki przywróciły mnie do stanu, że mogę funkcjonować a gdzie reszta, radość z życia chęć do życia. Czytam i widzę że ludzie zmagają się latami a może nawet do końca życia. odstawienie leków to powrót do dna z gigantycznymi lękami. Ale walczę i łatwo skóry nie oddam. Pozdrawiam
