Mam 25 lat i czuje sie wrakiem, jestem pusty w srodku. Na zaburzenia depresyjne cierpie za pewne od paru lat, jednak byly to raczej max kilkudniowe wahania nastroju. Objawy zaczely sie nasilac w listopadzie ubieglego roku, 4 grudnia napisalem w swoim dzienniku "moj bol jest wielki i prawdziwy obawiam sie ze jeseli nic ztym nie zrobie, przekrocze punkt z ktorego nie ma odwrotu". Niestety obawiam sie ze to wlasnie sie stalo. Mam ciagle mysli samobojcze, gdyby nie rodzice juz dawno bym sie na to zdecydowal. Powodem mojej depresji byla ogromna samotnosci. Nigdy nie bylem w zwiazku poniewaz panicznie balem sie kontaktu z kobieta, ogolnie czulem sie niekomfortowo poza swoja strefa przyjaciol. Przez ostatnie 2 miesiace mieszkalem w raju na ziemi, w tropikalnym klimacie, jednak bylo mi tak zle ze ostatkiem sil powrocilem do domu, liczac niejako ze tutaj wszystko sie odmieni, nie bede musial sie bac, gdy bede otoczony rodzina a bol znikniw. 3 dni temu gdy czytalem forum, nadzieja powrocila, iz moze jest jeszcze swiatelku w tunelu, ze dzieki lekom oraz psychoterapii bede stanie powrocic do zdrowia. Pozniej zaczalem czytac o lekach, ze to bujda i ze psychoterapia nie pomaga w sytuacji ludzi z ciezka depresja. Dzisiaj umowilem sie na spotkanie z 2 kolezankami, jednej swego czasu bardzo sie podobalem, ale coraz mniej jestem przekonany czy jest jeszcze dla mnie szansa. Rozwazam nawet zamkniecie w szpitalu, jednak mam przekonanie ze po takiej terapii w najlepszym wypasku zamieniw siw w zoombie.
