Witam,
Mam problem, w sumie to nie chodzi o mnie (chociaż nigdy nic nie wiadomo ), tylko o mojego kolegę. Po skończeniu liceum zaczął od czerwca pracować w trybie zmianowym, od października dodatkowo studia zaoczne (z resztą wygląda na to, że chybione) także nie ma za dużo wolnego czasu, kiedy nadchodzą weekendy i jego znajomi idą na imprezy, on albo wraca z pracy zmęczony, albo idzie do pracy, albo jedzie na studia, albo tak jak na sylwester po prostu nie miał ochoty iść wolałby siedzieć i oglądac telewizję. Wczoraj rozmawiałam z nim, w pewnym momencie powiedział, że ma depresję (nie był u lekarza, sam doszedł do takich wniosków). Moja reakcja była jednoznaczna: Co ty za głupoty opowiadasz? Dlaczego miałbyś mieć depresji? Zaczął tłumaczyć, że nic go nie cieszy, popada w rutynę, wszystko jest jednakowe, nie ma sensu. Traci poczucie własnej wartości - umie jeździć na nartach, snowbordzie, pływać, a powiedział, że "w fatalnym stylu, także się nie liczy". Dodatkowo stwierdził, że ma 19 lat i na wszystko co by go interesowalo jest za późno, np taniec (rozpoczął kurs tańca, ale nie wiem czy przypadkiem nie przyjdzie mu do głowy zrezygnować ). Na moje pytanie o to co go tak na prawde interesuje w życiu, odpowiedział po zastanowienu "Najgorsze jest to to, że mnie nic nie interesuje". Nie wiem skąd ta zmiana w nim, zawsze był duszą towarzystwa, zadowowlony, uśmiechnięty, bez problemu zawierał nowe znajomości. Teraz popada w jakiś stan apatii,zniechęcenia do świata, życia. Najbardziej zaniepokoiło mnie gdy powiedział, że rozumie ludzi, którzy popełnili samobójstwo ("bo to jest czasem jedyne wyjście" - jak stwierdził). Nie wiem co mam robić, sugerowałam, że powinien poszukać pomocy u lekarza, ale mnie wyśmiał, także nie bedzie chciał pewnie iść.
Proszę, powiedzcie jak mam do niego trafić, jak pomóc, naprawdę boję się o niego.
