Witam. Mam ponownie kryzys... Z tymże ten dzisiejszy różni się od pozostałych większym nasileniem, albo tylko mi sie tak wydaje? Boje się ludzi. Nie mam ochoty przebywać w ich towarzystwie. Mam 24 lata. Mieszkam z rodzicami (wciąż), zaczynałam 3 kierunki studiów, żadnych nie ukończyłam. Teraz zaczynam czwarty (wątpię czy to coś zmieni). Nie pracuję, choć wiele razy miałam okazję zaczynac pracę, ale TEN strach zawsze zwyciężał... Nie pracuję obecnie, choć bardzo chciałabym to zmienić. Chciałabym być również inteligentna, bo jeśli już stykam się z ludźmi, to wypadałoby o czymś z nimi rozmawiać, z tymże....z mojej strony to JA nie mam o czym z nimi rozmawiać. Nie potrafię pracować w grupie, wręcz nie nawidzę tego. Nie lubię się wypowiadać. Całe to moje życie, które oddałabym naprawde każdemu, dobija mnie wręcz. Nawet nie mam sposobu, by skończyć z nim. Nie potrafie zrobić sobie krzywdy, zabić się i przestać się w końcu męczyć. Płakać mi się chce za każdym razem jak mam wyjść z domu.
Ale z największą chęcią oddałabym organy, by się nie zmarnowały, ktoś inny by wykorzystał swoje życie na maxa, a ja w końcu byłabym chyba szczęśliwa nie istniejąc na tym świecie...
Ja naprawdę nie radzę sobie z niczym, istny wrak dziewczyny...
